Mataharis

De drie vrouwelijke privé-detectives uit Mataharis zouden eigenlijk speurneus in hun eigen leven moeten zijn.

Inés, Eva en Carmen zijn goed in hun vak. Ze werken in Madrid bij een klein detectivebureau. Veel werk bestaat uit routineklussen. Zo moet veertiger Carmen voor de zoveelste keer op pad voor een vermoeden van overspel. De net van zwangerschapsverlof teruggekeerde dertiger Eva heeft een leuker klusje: zij moet een oude jeugdliefde van een oude man opsporen. Twintiger Inés heeft de spectaculairste zaak. Zij moet bij een multinational een van diefstal verdachte vakbondsbestuurder ontmaskeren. De laatste opdracht leidt tot opgefoktheid bij de eigenaar van het detectivebureautje. Als de multinational tevreden is over het werk kan hij meer lucratieve opdrachten verwachten. Nerveus blaft hij Inés toe bij deze zaak geen fouten te maken.

De drie professionele speurneuzen weten hoe zij stiekem andermans leven moeten binnendringen. Maar hoe zit het met hun eigen leven? Wat gebeurt er als zij hun speurneuzenblik daarop richten? Pijnlijk. Carmen heeft een sleurhuwelijk met een dodelijk saaie man, die per dag nog geen twee zinnen tegen haar zegt. Omdat ze ook niet meer met haar naar Londen verhuisde dochter kan praten, praat ze maar tegen de kamerplanten. Eva heeft andere sores: waarom wordt haar man geregeld gebeld door een vrouw? Wat heeft hij te verbergen? Ook Inés heeft problemen met de mannelijke soort: wat moet ze met die dekhengst die zich vriend noemt, maar vergeet dat hij zou komen eten?

De vrouwen in Mataharis staan, zoals dat dramatisch heet, op een kruispunt. Zij moeten een beslissing nemen over hun leven. Moet Carmen bij haar man blijven? Moet Eva haar man verlaten? En wat moet Inés doen? Haar vriend zien we niet meer terug, maar zij krijgt een nieuw probleem: hoe bespioneer je iemand op wie je verliefd bent geworden? De vraag wordt urgent als ze ontdekt dat de multinational een vuil spelletje speelt. Wil ze zich daarvoor laten gebruiken? Het klinkt naar soapachtige verwikkelingen, maar Mataharis is geen soap, maar een realistisch portret van drie gewone vrouwen. Carmen, Eva en Inés zijn geen feministische heldinnen, seksbeesten of zielepoten, maar alledaagse vrouwen die zich zo goed mogelijk door leven en werk slaan. Wie dieper graaft, stuit op de vraag hoe goed we onze geliefden kennen.

De Spaanse actrice en filmmaakster Iciar Bollain bewees vijf jaar geleden al dat ze uitstekend uit de voeten kan met realistisch drama. Ze schetste toen met Te doy mis ojos een felrealistisch beeld van vrouwenmishandeling. Bollains benadering wijkt af van de dominante Spaanse filmstromingen. Mataharis doet niet denken aan Almodóvars melodrama of Medems magisch-realisme, maar lijkt een light-variant van het sociaal-realisme van Mike Leigh en Ken Loach. Het is vast geen toeval dat Bollain in Loachs Land and Freedom speelde. De filmmaakster, die een hekel heeft aan spierballenvertoon, haalt met Mataharis niet het emotionele niveau van het werk van de Britse ijzervreters, maar komt dicht in de buurt.