Te doy mis ojos

Met liefde geslagen

Vrouw vangt klappen op

Verleiding is iemand laten kijken met andere ogen. Regisseur en acteurs van Te doy mis ojos laten ons van karakter naar karakter springen en we geloven alles wat ze zeggen.

Te doy mis ojos is een hoopvolle film, hoewel de tragiek van begin tot eind duidelijk en onvermijdelijk is. Hoopvol is dat ons geloof in de liefde niet slijt. Over andere grote verhalen kunnen we tegenwoordig alleen nog grinniken maar Antonio (Luis Tosar), die zijn vrouw mishandelt, verleidt ons steeds weer om met hem mee te gaan. Omdat zijn liefde oprecht is. En ook zijn idiote woedeaanvallen zijn in ieder geval oprecht.

Antonio met de losse handjes is meer dan alleen een klootzak. Bij zijn psycholoog worstelt hij met zijn eigen tekortkomingen. Hij leert hoe het anders moet, hij beredeneert dat als zijn vrouw zich zus en zo gedraagt, dat hij zus en zo moet reageren. Maar als het erop aankomt, kan hij zich niet bedwingen. Hij weet het, maar hij voelt het niet. We zien een flits van zijn achtergrond als hij door zijn broer opzij wordt gezet maar regisseur Icíar Bollaín brengt dat niet als excuus. Antonio is beschadigd maar Bollaín laat hem geen slachtoffer zijn.

Te doy mis ojos (‘neem mijn ogen, mijn blik’) laat de vloek van alle geliefden zien. Je komt bij elkaar omdat je op jouw manier naar de wereld kijkt en zij op de hare, je gaat in elkaar op omdat je steeds dichter bij elkaar wilt zijn maar na een tijdje zie je niets meer dan jezelf. Pilar wil kijken zoals Antonio. De prijs die ze betaalt, is dat ze niet ziet dat Antonio haar ruïneert. Hij belemmert haar met zijn gedrag en zijn klappen en zij durft steeds minder te zeggen. Totdat ze helemaal niets meer zegt.

Taart
Man is onzeker en vrouw vangt klappen op. En het kind als het zo uitkomt. Het is een bekend verhaal maar Bollaín schiet lichtjaren voorbij het gebruikelijke mishandelingsvehikel met krokodillentranen. Bollaíns wereld is flets, niets doet er toe behalve de voortdurende spanning tussen de twee hoofdrolspelers. We gaan volledig mee met de acteurs, we krijgen klappen als Pilar (Laia Marull) klappen krijgt, we worstelen als Antonio worstelt. Als Pilars moeder op een kinderfeestje met een taart binnenkomt, is duidelijk dat de spanning even breekt en meteen daarna weer terug is. Ook die korte herkenbare momenten brengt de regisseur feilloos over. Zelfs tijdens de seksscène waarin Antonio haar neukt terwijl ze met elkaar praten, blijft de sfeer beladen.

Maar de grootste prestatie van deze film is dat de regisseur en de acteurs ons steeds weer overhalen Antonio te geloven. Net zoals Pilar Antonio steeds opnieuw gelooft. Tijdens de film zijn wij, de kijkers, alle hoofdpersonen en zo hoort het ook: we zijn de ontredderde Antonio, we zijn de geslagen Pilar en we zijn de zus die er naar kijkt.

Het camerawerk van Te doy mis ojos is soms niet veel beter dan bij televisiedrama maar regie- en acteerwerk smaken naar perfectie.