Maria

Pijnstillers en hoge noten

  • Datum 05-02-2025
  • Auteur Ronald Rovers
  • Thema Filmkrant 476IFFR
  • Gerelateerde Films Maria
  • Regie
    Pablo Larraín
    Te zien vanaf
    13-02-2025
    Land
    Italië, Duitsland, Verenigde Staten, 2024
  • Deel dit artikel

Maria

Pablo Larraín maakte een film over de laatste maanden uit het leven van Maria Callas. Angelina Jolie speelt de operaster.

Het kost aanvankelijk best moeite om Angelina Jolie niet te zien in Pablo Larrains Maria. Na de openingsscène, waarin mensen in een luxueus Parijs appartement om een lichaam heen staan, een tafereel dat je vanuit een naastgelegen kamer beziet, kijkt de acteur vanaf een verder zwart scherm pontificaal in de camera en zingt het ‘Ave Maria’ uit Verdi’s opera Otello. Duidelijk playback. En als ze die scène toch echt blijkt te hebben ingezongen, dan acteert ze goed dat ze playbackt.

Is dat niet een beetje al te nadrukkelijk? Maria die het ‘Ave Maria’ zingt, terwijl we net hebben gezien dat ze is gestorven? Het is een kwestie van smaak. En nee, dat geldt zeker niet voor alles. Als je een voorkeur hebt voor minimalisme, als je liever hebt dat een filmmaker subtiele hints geeft in plaats van iets van de daken te schreeuwen, dan zal Maria veel moeite moeten doen om je te verleiden. Want Larraín en Jolie zijn niet subtiel.

Ronkende oneliners trekken voorbij. “Muziek komt voort uit pijn. Uit geluk is nog nooit goede muziek geboren.” En meer van zulke dingen. De hele vraag is natuurlijk: doet het recht aan Maria Callas? Ze hoeft niet letterlijk in aforismen te hebben gesproken om haar toch zulke zinnen in de mond te leggen. Als je iets wezenlijks over Maria Callas wilt vertellen dan is de belangrijkste vraag: handelt de film in de geest van Maria Callas?

Er zit een scène in die haar pijn verklaart. De pijn die we door de hele film zien en die haar opvrat. Het is een scène met Duitse soldaten. Die scène moet echt zijn en als die scène echt is, dan kan de pijn die Larraín en Jolie laten zien ook echt zijn. Dat ze zich een beetje als een diva gedroeg is niet interessant. Dat was een manier om de wereld op afstand te zetten. Larraín zet dat gelukkig niet te dik aan.

Aan het eind, mits je er gevoelig voor bent, doet de film pijn. Je hebt haar horen zingen, je hebt haar stem horen verdwijnen. Ze ging ook stuk aan de pillen, maar die pillen waren pijnstillers. Misschien zijn de man en de vrouw die Callas bedienen in de film, zij een kok, hij een butler, een beetje te slaafs en timide. Zou kunnen. De film probeert waarschijnlijk ook te mooi een verhaal te maken van een leven dat niet één verhaal is. Dat is een leven nooit. En toch, aan het eind, doet het pijn.