Madre

In een uitdagende tiener denkt Elena haar tien jaar geleden verdwenen zoon te herkennen in dit onvoorspelbaar en meeslepend psychologisch drama.

Gezien de drie films die ze samen maakten mag je het kennelijk perfect op elkaar ingespeelde koppel Rodrigo Sorogoyen (regisseur) en Isabel Peña (scenarist) een aanwinst voor de Spaanse cinema noemen. Madre getuigt opnieuw van lef door vanaf het begin de spanning op te bouwen met een ononderbroken openingsshot van vijftien minuten. Gescheiden moeder Elena krijgt daarin een verontrustend telefoontje van haar zesjarige zoontje Iván. Die is bij de Frans-Spaanse kust zijn vader kwijtgeraakt en dwaalt nu radeloos over een verlaten strand. Dan wordt de verbinding verbroken.

Tien jaar later is Elena manager van een strandtent vlakbij de plaats vanwaar ze het laatste levensteken van Iván kreeg. Ze heeft een nieuwe vriend en lijkt zich energiek overeind te houden. Maar dan gebeurt er iets waar ze niet op had gerekend, waardoor haar afweer langzaam maar zeker afbrokkelt. Een groep tieners komt vakantie vieren. Een van hen doet haar sterk aan Iván denken. De jongen spreekt haar uitdagend aan. Zijzelf voelt zich, tegen beter weten in misschien, tot hem aangetrokken. Als moeder of als vrouw? Dat is lastig uit elkaar te houden.

Na de seriemoordenaarsfilm Que dios nos perdone (2016) en de politieke thriller El reino (2018) spelen Sorogoyen en Peña opnieuw met genres en verwachtingen. Er is het onderhuidse gevoel van een thriller die op doorbreken staat, terwijl ook alle ingrediënten voor een stevig melodrama aanwezig zijn. Maar Madre volgt subtiel en eigenzinnig een eigen koers. Op tamelijk onvoorspelbare wijze ontvouwt zich een psychologisch drama dat je meeneemt in de belevingswereld van Elena, voor wie, zo begin je te vermoeden, het leven tien jaar lang heeft stilgestaan. Er zijn heftige momenten, er zijn tastende gesprekken, maar wat echt belangrijk is blijft grotendeels ongezegd. Omdat ook Elena zelf het aanvankelijk nog niet begrijpt.

Belangrijk voor de toonzetting zijn ook hier de beelden van Sorogoyens vaste camera­man Álex de Pablo, die de lading telkens effectief maar niet opzichtig onderstrepen. Na dat openingsshot is er nog eens zo’n beklemmend lange instelling, maar net zo gemakkelijk springt hij over naar een springerige stijl van filmen met een mobiele telefoon wanneer Elena zich in de roes van een tienerfeest laat meeslepen. Regelmatig terugkerende interpunctie is de leegte van een verlaten strand met alleen het geraas van de branding.

Dat alles zou natuurlijk nog weinig betekenen als dit verhaal over zoeken naar houvast niet werd gedragen door zulke voortreffelijke acteurs, in de eerste plaats Jules Porier en Marta Nieto. Porier als de puber die zijn onzekerheden verbergt achter een brutale oogopslag. Maar vooral Nieto, die met haar houding of een enkele blik precies die extra laag aanboort die dit onsentimenteel vertelde verhaal zo ontroerend maakt.