El reino
De vierde garnaal
Deze Spaanse politieke thriller met snelle hartslag is gefilmd vanuit het perspectief van een corrupte politicus. Hij gooit zand in de gesmeerde machinerie van corruptie, waarin een geweten alleen maar een obstakel is op weg naar de top van de apenrots.
De wervelende openingsscène van El reino (‘het koninkrijk’) bevat al alle ingrediënten van het corruptiedrama dat aanstaande is. De Spaanse politicus Manuel López-Vidal staat strak in het pak op het strand voor een restaurant te bellen, loopt met snelle pas terug door de keuken – gefilmd op de rug – en neemt brutaal zijn eigen bord gamba’s mee. Tijdens een luidruchtig diner met collegapolitici wordt een van hen erop gewezen dat hij al zijn vierde garnaal pakt – of hij zich een beetje in wil houden. Het beeld van deze politici is gezet: gewend om al netwerkend hun eigen regels te bepalen in een joviaal steekspel waarin iedereen altijd naar meer verlangt, ten koste van een ander.
De beschuldigingen van corruptie die Manuel vervolgens treffen – hij noemt corruptie een traditie, alsof je er niet onderuit kan – zijn bewust vaag gehouden. Het draait om ene Paco, iets met Persika, en een papierversnipperaar, maar elke poging om de plot en de gesprekken te begrijpen loopt al snel op niets uit. Belangrijker is dan ook de dynamiek van de film en van de vuile spelletjes die gespeeld worden. Naar buiten toe houdt iedereen een keurige façade op, terwijl wij de woede-uitbarstingen en het dubbelspel zien. Manuel schaakt op twee borden, net als zijn meerderen in de partij die hem hard laten vallen.
El reino won zeven Goya’s, de belangrijkste filmprijzen van Spanje, waaronder die voor Beste Regie voor Rodrigo Sorogoyen (Que Dios nos perdone, 2016) en acteur Antonio de la Torre, die net als in Sorogoyens vorige film de hoofdrol speelt. De beweeglijke camera, snelle montage en pompende muziek versnellen de hartslag van deze politieke thriller, gefilmd vanuit het perspectief van de dader, die uit het koninkrijk verstoten wordt. De locaties zijn fotogeniek: veel restaurants en een steriel Andorra dat eruitziet als een vervreemdend oord, losgezongen van de echte wereld. De gebeurtenissen zijn fictief maar lijken op de echte krantenkoppen, ook buiten Spanje – denk aan de voormalig president van Frankrijk Nicolas Sarkozy die zich nu voor de rechter moet verantwoorden omdat hij wordt verdacht van corruptie en machtsmisbruik. De grote vraag die boven de film blijft hangen is wie er schuld heeft aan dit systeem waarin een geweten de weg naar de top van de apenrots blokkeert. Als gevallen koning wil Manuel zand gooien in de gesmeerde machinerie van corruptie. Maar de koninkrijken blijven bestaan.
