Lovelace

Linda Lovelace was de ster van Deep Throat, de eerste pornofilm die in de bioscoop werd uitgebracht. Achter de schermen van deze vrijgevochten sekskomedie was de werkelijkheid minder vrolijk.

In Deep Throat speelt Lovelace een meisje dat enorm van seks houdt, maar toch iets mist. "There should be more to it than a lot of little tingles", zo beklaagt ze zich bij de dokter. Die ontdekt al snel de oorzaak: haar clitoris zit diep in haar keel verstopt. De kortste weg naar orgastisch geluk laat zich raden.
Lovelace was in 1972 geen voor de hand liggende pornoactrice, meer het type girl next door. Mede door haar echtheid en het grappig-geile scenario (van wel 42 pagina’s) werd de film een kaskraker. De obscenity ­trials die volgden werkten het verrassende succes slechts in de hand. De film bracht 600 miljoen dollar op en Lovelace werd het gezicht van de seksuele revolutie.
Het beeld van de gelukkig seksende Love­lace raakte later overschaduwd. Ze beschuldigde haar echtgenoot ervan haar met dreigementen en grof geweld tot prostitutie en deelname aan pornofilms te hebben gedwongen. Zelf zou ze nooit een cent hebben ontvangen. Sommigen trokken haar beschuldigingen in twijfel, hetgeen gefaciliteerd werd door haar deels weerlegbare uitspraken. Nog later werd Lovelace een uitgesproken tegenstander van de porno-industrie. Opvallend genoeg beschuldigde ze naderhand ook de conservatieve feministen met wie ze in de anti-pornografiebeweging samenwerkte ervan van haar geprofiteerd te hebben.
Lovelaces leven en werk (en ongetwijfeld haar vier niet strokende autobiografieën) hebben velen geïntrigeerd. Tot dusver verschenen erover onder meer een rockmusical, een toneelstuk en diverse documentaires, waaronder Inside Deep Throat (2005). Nu komt biopic Lovelace uit, en later dit jaar staat er nóg een biografische film gepland: Inferno: A Linda Lovelace Story.
Regisseurs Rob Epstein en Jeffrey Friedman (The Times of Harvey Milk, Howl), die samen eerder vooral documentaires maakten over homoseksualiteit, aids, seksuele bevrijding en seksuele onderdrukking, zoomden voor Lovelace in op de periode waarin de veel oudere Chuck Traynor (Peter Sarsgaard) de 21-jarige Lovelace (Amanda Seyfried) om zijn vinger windt, met haar trouwt en haar aanzet mee te doen aan Deep Throat. Love­lace laat eerst een mooie glansversie zien van hun verliefdheid, vol zinnelijkheid en onzekerheid, waarin de beeldschone Seyfried (bepaald geen girl next door) de kwetsbaarheid van Lovelace aangrijpend gestalte weet te geven. En we zien hoe Deep Throat gemaakt zou kunnen zijn — als een voortvloeisel van armoe, verliefdheidsroes en vooruit, enige druk van Traynor. Daarna volgt een tweede laag of hervertelling, die toont wat er in de eerste versie hoogstwaarschijnlijk écht of óók gebeurde — en die de kijker confronteert met zijn bereidheid in de rooskleuriger versie te geloven.
De keuze voor zo’n vertelstructuur is een manier om recht te doen aan het feit dat Love­lace zelf twee verschillende verhalen heeft verteld, maar pakt ongelukkig uit. Veel nader tot Lovelace en haar beweegredenen kom je er niet van. Blijft over een film vol vaart en sexy soulmuziek, goede acteurs (waaronder Sharon Stone als onderkoelde moeder), en diverse vormen van eye candy (fraaie kapsels, puntige jarenzeventigkragen, Amerikaanse sleeën).

Janna Reinsma