INSIDE DEEP THROAT

De morele kruistocht tegen de pornoklassieker Deep throat wordt gereconstrueerd in de spannend opgebouwde documentaire Inside Deep throat.

‘porNO’, schreeuwden de spandoeken van de feministen uit de jaren zeventig, en zij waren niet de enigen die ten strijde trokken tegen Deep throat (1972). Het openbaar ministerie greep de inmiddels klassiek geworden pornofilm aan om een ongekende klopjacht op seksfilms te ontketenen. Met wat voor vuur ze dat deden en welke arme stakker ze daarvoor aan de schandpaal zouden nagelen, wordt uitvoerig uit de doeken gedaan in de documentaire Inside Deep throat. Alhoewel de feiten geen geheim zijn, is het beter om die hier niet te verklappen, omdat dit de zorgvuldige opbouw van de documentaire zou verstoren. Wat de laatste jaren al wel breed is uitgemeten in de pers is de kruistocht van hoofdrolspeelster Linda Lovelace tegen de pornofilmindustrie, die haar zou hebben misbruikt: ‘Elke keer als er iemand naar Deep throat kijkt, zien ze mij verkracht worden.’
Lovelace, die een vrouw speelt met een clitoris in haar keel, heeft nooit iets tegen haar wil gedaan, beweert de regisseur van Deep throat Gerard Damiano, een voormalig kapper die tijdens het knippen hoorde ‘wat vrouwen écht willen’. Linda Lovelace, die in 2000 overleed, deed haar geloofwaardigheid geen goed door op haar vijftigste plots weer naakt te poseren in het blad Leg Show. Naar eigen zeggen omdat ze bijna niets heeft verdiend aan Deep throat. Pornofilms konden en werden toentertijd inderdaad gedraaid door iedereen die een oude schuur had om in te filmen. Je was een rebel en vrijheidstrijder als je een pornofilm maakte. En rebellen roepen weerstand op. Ze begaven zich tussen misdaad en kunst, maakt schrijver Norman Mailer er met grote woorden van.

Hijgerig
De documentaire laat zo keurig de sociologisch-historische context van Deep throat zien. De toon is in het begin alleen iets te hijgerig doordat iedereen in oneliners praat, maar Inside Deep throat wint aan spanning doordat hij zich vervolgens op het vaak tragische lot van de hoofd- en bijrolspelers concentreert. De documentairemakers hebben zo’n beetje iedereen gesproken die iets met de film te maken had, van de regisseur, producenten, acteurs en aanklagers tot John Waters, Gore Vidal en Larry Flint. Alleen de maffia die veel geld heeft verdiend aan de film door de helft van de recette op te eisen, blijft logischerwijs buiten beeld. Het heeft ze geen windeieren gelegd: de film die 25.000 dollar had gekost, bracht uiteindelijk 600 miljoen dollar op, wat de film tot de meest winstgevende aller tijden maakt.
De documentaire is niet alleen goed gedocumenteerd en onderhoudend, hij heeft ook zo zijn komische momenten: de onvervalste pornofilmregisseur Ron Werthem die ongegeneerd wijdbeens in een strakke broek op een rotanstoel zit te babbelen, de nepgraaf die zijn wijnkelder ter beschikking stelde als filmset en de distributeur die in zijn ordi-chic ingerichte huis loopt te bekvechten met zijn vrouw. De iets minder grappige uitsmijter komt van de rechter die de morele kruistocht tegen Deep throat afrondde met: ‘This is one throat that needs to be cut.’

Mariska Graveland