Loveable

In haar speelfilmdebuut breekt de Noorse Lilja Ingolfsdottir met het heersende idee dat je het publiek alleen meekrijgt met een sympathieke hoofdpersoon.

Een psychologische film over een huwelijkscrisis, met een hoofdpersoon die altijd de bal terugkaatst en haar naasten constant aantrekt en afstoot. Dat klinkt vermoeiend, maar de Noorse regisseur Lilja Ingolfsdottir weet ons precies daarmee te overtuigen in haar indrukwekkende speelfilmdebuut Loveable (Elskling). Haar film gaat over het begin van het einde van een relatie. Maar meer dan een film over twee mensen die uit elkaar gaan, vertelt Loveable hoe een van de twee zichzelf beter leert kennen.

In vlotte, energieke scènes maken we kennis met de alleenstaande Maria (een overtuigend tussen emoties schakelende Helga Guren) die midden in het leven staat. Wanneer Sigmund haar bij binnenkomst op een feestje opvalt, windt ze hem om haar vinger. Flashforward naar zeven jaar later: een huishouden waaruit de passie is verdwenen. Sigmund werkt, zorgt voor het inkomen en is soms weken van huis, maar, zoals Maria hem toebijt, wanneer komt haar tijd om weer aan de slag te gaan? Keer op keer barst ze uit in verwijten.

Met hoofdpersoon Maria roept Loveable andere recente personages in herinnering: vijftiger Pansy die constant uit haar slof schiet in Mike Leighs Hard Truths (2024), maar ook de door keuzes overspoelde, lamgeslagen dertiger Julie uit het eveneens Noorse The Worst Person in the World (2021). Het zijn films die ruimte geven aan de belevingswereld van vrouwen die niet direct sympathie oproepen.

Maria duwt haar partner van zich weg in de stille hoop dat hij meer toenadering zoekt. Dat we toch door Maria’s agressieve buitenkant heen kunnen prikken en om haar gaan geven, komt met name doordat Ingolfsdottir niets overhaast en dicht bij haar blijft. Steeds iets verder neemt ze ons mee in Maria’s psyche. We zien haar niet alleen tijdens de ruzies, die vooral ruzies met zichzelf lijken, maar ook alleen en verward in een appartement. Doordat de film haar consequent op de huid zit, worden we meegenomen in haar twijfels en innerlijke reis. Want ook Maria vraagt zich af waarom ze zich gedraagt zoals ze doet.

Net als de andere genoemde films trekt regisseur/scenarist Ingolfsdottir zich niks aan van regel één uit het filmhandboek: dat je als kijker alleen mee kunt leven met een sympathieke hoofdpersoon. Dat het respect voor een personage mag groeien, is verfrissend. Loveable werpt een louterende schijnwerper op een complex en interessant personage dat gezien moet worden.