Little Children

Wat doe je wanneer er een pedofiel in je buurt komt wonen? Todd Field creëerde met die vraag op de achtergrond een fraai gelaagd drama met romantische inborst.

Kate Winslet mag dan onlangs hebben laten weten het pontificaal uit de kleren gaan aan jongere actrices over te laten, die nog geen kinderen hebben gebaard, in Little Children ligt ze potverdrie toch weer zonder enige bedekking met tegenspeler Patrick Wilson vrij te worstelen. Maakt niet uit, ze mag er nog steeds zijn en bovendien is het functioneel.

Voor voormalig acteur Todd Field is dit zijn tweede regieklus, na het verrassende In the Bedroom uit 2001 dat begon als een zomerromance en eindigde als een wraakthriller.

Onrust
In Little Children (naar de gelijknamige roman van Tom Perrotta met wie Field het scenario schreef) komen we terecht in een van die vreselijke — weten we sinds Desperate Housewives zeker — buitenwijken van een gemiddelde Amerikaanse stad. Daar is een veroordeelde pedoseksueel (Ronnie J. McGorvey, indringende rol van voormalig kindsterretje Jackie Earle Haley) komen wonen en dat veroorzaakte veel onrust, zo leren we wanneer de camera in het begin van de film een nieuwsreportage op een tv-scherm vangt en blijft volgen. Dat zou zomaar een stijlkenmerk voor Field kunnen worden, want hij gebruikt het hier meerdere keren, zowel voor belangrijke als niet terzake doende informatie.

Aanvankelijk doet Little Children door die pedofiel denken aan een variatie op de ontluisterende zwarte komedie Happiness van Todd Solondz. Maar dat verandert wanneer Sarah (Winslet) met haar dochtertje in het park de jonge vader Brad (Wilson) ontmoet. Zo ontstaat eerst een platonische relatie die beiden aan hen dagelijkse sleur laat ontsnappen. Mooi, hoe Winslet een vrouw neerzet die zichzelf niet al te aantrekkelijk vindt en waar de twijfel zich op haar gezicht aftekent. Wilson als gesjeesde rechtenstudent overtuigt iets minder: iets meer angst voor de toekomst had best gemogen want zijn personage is nu te wispelturig.

Little Children is een drama met een naïef-romantische inslag, met het ontlopen van verantwoordelijkheden als leidmotief. Verder dringt zich weer de vergelijking met Happiness op omdat wordt geprobeerd de pedofiel een menselijk gezicht te geven. Mooi om jezelf erop te betrappen dat je deze Ronnie al meteen veroordeelt op grond van z’n nare uiterlijk en het weinige dat je over hem weet. Totdat de scènes tussen Ronnie en zijn moeder je weer andere perspectieven bieden. Terwijl je gedachten opnieuw een sprong maken na zijn blind date met een even muizig als depressief meisje (bijrol voor Jane Adams, die een soortgelijk type uitgebreider mocht neerzetten in, jawel, Happiness.) Speciale vermelding nog voor de effectief ingezette voice-over met licht spottende ondertoon. Wel een opvallend stijlmiddel voor een regisseur die als acteur begon.