Les amants criminels

Voor de twee jonge geliefden in de road movie Les amants criminels is hun vlucht tevens een ontdekkingsreis. François Ozon maakte een film waarvan de onvolmaaktheden ook de charmes zijn.

Liefde maakt blind, maar maakt ze ook moordzuchtig? Het is niet direct de eerste vraag die opkomt wanneer het gaat over de liefde tussen twee tieners. Het is wel degene die filmregisseur François Ozon aan de orde brengt in zijn Franse road movie Les amants criminels.

Terwijl Ozons nieuwste film Sous le sable reeds op het filmfestival van Toronto in première is gegaan en hier onlangs zijn vorige werk Gouttes d’eau sur pierres brûlantes is uitgebracht, verschijnt niet eerder dan nu deze film uit 1999.

Voor Les amants criminels combineerde Ozon een nieuwsbericht met een klassiek sprookjesverhaal. Natacha Régnier speelt het meisje Alice, dat zich geen raad weet met haar liefde voor haar Arabische klasgenoot Saïd. Het is een mooie jongen, maar ook een beetje glad. En ze heeft een vriendje, Luc (Jérémie Renier), die als jonge jongen stoeit met zijn mannelijkheid. Ze bespeelt Luc constant en stelt hem een zowel onwerkelijke als lastige vraag: wil hij haar helpen Saïd te vermoorden? Natuurlijk niet, maar hij doet het wel en zo voeren ze samen haar plan uit. Tijdens hun vlucht belanden ze bij een stropershut in het bos, die echter niet onbewoond is, zoals Luc denkt.

Oogopslag
Kijkend naar Les amants criminels krijg je de indruk dat het maken ervan zelf evengoed een zoektocht is geweest naar de juiste vorm en originele manieren om zaken uit te drukken. Hoewel Ozon beproefde middelen gebruikt als flashbacks en voice-overs, doet hij dit nooit zomaar. Prachtig is de manier waarop langzaam duidelijk wordt wat Alice voor Saïd voelt, én dat Luc dat ook merkt. Ozon legt graag ambiguïteit in zijn films en doet dit bijvoorbeeld wanneer hij de moordscène voor een tweede keer opvoert, ditmaal met de gesproken liefdesbetuiging van Alice aan Saïd erbij. Het is een wrede scène, maar ook poëtisch.

De vele probeersels en de poging iets eigens neer te zetten, maken dat de film innemend is, maar ook onevenwichtig en op momenten zelfs ongeloofwaardig. Zomaar een klasgenoot uit de weg ruimen, uit naam der liefde en omdat het een Arabische jongen is? En wat beweegt Luc om met Alice mee te doen? Het lijkt me dat er meer meespeelt dan hun onderlinge bondgenootschap. Verder had de belangrijke rol van de stroper die de twee kinderen gevangen neemt, meer uitwerking verdiend.

Met Régnier en Renier heeft Ozon evenwel twee spelers die het af en toe wat rammelende verhaal een zeer goede dienst bewijzen. Ze zijn jong maar weten hun rollen overtuigend en subtiel neer te zetten. Het einde van de film bevat een mooie opname, die niet essentieel is voor de plot, maar wel noemenswaardig, namelijk het beeld van de hutbewoner die als tragische figuur op de grond achterblijft. Uit zijn oogopslag spreekt een hele wereld, geregeerd door onmacht en vertedering, door agressie en angst. Ook deze man uit het bos is een mens.