Leeuwin

Op het voetbalveld moet je vechten voor je plek, net als in het leven, meent Rosie in deze vlotte tienerfilm die het niet te ingewikkeld wil maken.

Op een trapveldje in Suriname voetbalt de vijftienjarige Rosie Leeuwin (Alyssa van Ommeren) met de jongens. Ja, soms botst het en loopt ze boos weg, wat ze achteraf flauw vindt van zichzelf, zo vertrouwt ze de kijker toe. Op het veld voelt ze zich beter thuis dan daarbuiten. Spelen doe je niet met je voeten, maar met je hoofd en je hart, weet ze. Wat dat betekent zie je later nog eens in een prachtig gefotografeerde avondscène waarin ze troost zoekt door als het ware te dansen met de bal. Maar dan zijn we al in Nederland, want haar vader, die niets van voetbal weet maar alles van computers, heeft daar een nieuwe baan gekregen.

Na een verhuizing weer je plek vinden is een beproefd uitgangspunt in het jeugdgenre – Leeuwin wordt weliswaar aangeboden als familiefilm, maar lijkt toch vooral op een jonger publiek te mikken. Dus zien we Rosie op het nieuwe schoolplein onzeker rondkijken, tot ze de vlotgebekte Jitte ontmoet die als Belgische blij lijkt te zijn dat Rosie ook niet uit Nederland komt. Jitte nodigt haar uit om mee te doen met het meidenvoetbalteam dat graag kampioen wil worden. Alles voor elkaar? Nee natuurlijk. Omdat Rosie zo goed voetbalt, besluit de hyperresolute trainer Nicky (Soumaya Ahouaoui) dat Jitte nu op de bank moet zitten. Is de verse vriendschap daartegen bestand?

Het is aardig om te zien hoe Leeuwin inspeelt op de gegroeide populariteit van het vrouwenvoetbal. Daarnaast valt op dat het geen punt is dat Rosie uit Suriname komt, diversiteit is iets vanzelfsprekends. Een tikje onverwacht is ook de situering in een plattelandsomgeving in plaats van in een grote stad, wat goed werkt qua sfeer.

Maar naast een mooi neergezet begin en veelbelovende keuzes is het toch jammer dat bij de verdere ontwikkelingen beproefde elementen uit het tienersoapgenre al snel de overhand krijgen. (Scenarist Jeroen Margry schreef onder meer De club van lelijke kinderen, 2019; Raymond Grimbergen regisseerde Brugklas, de tijd van m’n leven, 2019.) Een alfaboy komt flirten, zijn vriendin kijkt heel jaloers, er zijn gekwetste gevoelens en thuis kan Rosie het niet vinden met haar grote broer. Dat betekent iedere avond videobellen voor opbeurende woorden van oma. Voorspelbaar genoeg zijn er regelmatig kleine crisissen, die snel weer bijgelegd zijn, en er is een maffe conciërge voor een grap op zijn tijd.

De levendige cameravoering en montage lijken te benadrukken dat het vlot en energiek moet zijn. Een ontroerende wending halverwege verandert daar weinig aan. Sympathiek, maar vluchtig. Dat het spannend wordt, zit hem vooral in het voetbal.

Het meeste houvast biedt eigenlijk Alyssa van Ommeren, bekend van The Voice of Holland en haar nummers op Spotify. Hier maakt ze een heel aardig debuut als filmacteur die het gevoel goed treft.