Komm mir nicht nach (Dreileben)

Dreileben, een bijzonder drieluik van de beste Duitse filmregisseurs van dit moment, was vorig jaar het hoogtepunt van het Filmfestival Berlijn. Samen geven de drie films een prikkelende mix van Heimat-film, Krimi en sprookje te zien.

Niet onverwacht levert televisiekrimiveteraan Dominik Graf de meest conventionele van de drie Dreileben-films af. Prima, want alleen zo kunnen we stijlen tegen elkaar afzetten.

Conventioneel betekent hier: veel dialogen gebruiken om sfeer te scheppen in plaats van de camera dat werk te laten doen, en op een concrete, herkenbare plek filmen – in en om een huis – in plaats van in een omgeving die allerlei vormen aan kan nemen – zoals het bos, dat dreigend en schitterend tegelijk kan zijn. Grafs verhaal draait om twee oude vriendinnen en een gedeeld verleden dat vol leugens blijkt te zitten. Die onthullingen worden soms wat al te nadrukkelijk gebracht – een beroepsdeformatie die Graf vast opliep bij z’n televisiewerk – waardoor het ophalen van pijnlijke herinneringen bij de cynische kijker misschien vooral voor leedvermaak zorgt.

Niettemin, het huis van leugens dat Graf optrekt, geeft een belangrijke andere inkijk op het leven in het dorp dan de films van Hochhäusler en Petzold. Want het bedrog ontmaskert niet alleen de vriendschap van de twee vriendinnen of het failliete huwelijk van de gastvrouw. Een corruptieschandaal bij de lokale politiemacht legt ook de verziekte verhoudingen binnen de dorpsgemeenschap bloot. Weer een monster dat de kop op steekt.