Judy

Eind jaren zestig geeft Judy Garland een reeks concerten in Londen. De musicalster is slecht bij stem en verslaafd aan alcohol en pillen. Maar wanneer ze op haar best is, geeft ze haar publiek alles wat ze heeft, ook in deze biopic.

De latere musicalster Judy Garland is een tiener als ze op een filmset in het zwembad springt, ondanks de waarschuwingen dat haar haar niet nat mag worden. Eenmaal uit het water wordt de kindster, die al sinds haar tweede acteert en zingt, apart genomen door MGM-baas Louis B. Mayer, de man die haar gemaakt heeft. Rillend staat ze daar in haar badpak, terwijl Mayer haar streng toespreekt: “Koud hè? Dat is omdat het zwembad nep is. Het is niet de bedoeling dat je ervan geniet. Je bent de best friend, de girl next door. Dus moet je loyaal zijn.” Mayer maakt geen onderscheid tussen wie Judy is en wie ze speelt. Fictie en realiteit, leert Judy, zijn hetzelfde, zoals ook het zwembad een decorstuk is waar je wel degelijk in kunt springen.

In de biopic Judy wordt Garlands traumatische verleden samengevat in een reeks sprookjesachtige flashbacks naar de filmsets uit haar jeugd. Maar de focus ligt op het jaar 1968, wanneer Garland, dan eind veertig, aan het sluitstuk van haar carrière is gekomen. Ze is niet alleen slecht bij stem maar ook verslaafd aan alcohol en pillen. Ze heeft geen vast woonadres, amper werk en dreigt de voogdij over haar kinderen te verliezen. In Amerika komt ze niet meer aan de bak, maar in Londen heeft ze nog fans. Dus steekt ze de oceaan over voor een reeks uitverkochte concerten. Op sommige avonden kan Garland amper op haar benen staan, maar wanneer ze op haar best is, geeft ze haar publiek alles wat ze heeft. Op die momenten weet Garland haar kwetsbaarheid om te zetten in een grote emotionele kracht. Dat Judy dat buitengewone talent weet te vangen is de grote verdienste van de film. Het is het belangrijkste wat een biopic kan doen: laten zien waarom een ster een ster was.

De beperking van plaats en tijd maakt van Judy een bescheiden film, met smaakvol camerawerk en keurig ingevulde bijrollen. Het zorgt voor een mooi evenwicht met het grootste spektakel van de film: de hoofdrol van Renée Zellweger. De actrice heeft Garland niet alleen uitstekend geobserveerd maar vult de rol met heel haar ziel en zaligheid in, zelfs met haar éigen persoonlijkheid, iets wat wonderwel uitpakt. Met een neusprothese hier en een nepgebit daar komt Zellweger fysiek gezien dicht in de buurt van Garland, maar als ze zingt, gebruikt ze haar eigen stem. En dat werkt. Ook hier spelen werkelijkheid en fictie een interessant spel dat past bij een vrouw die opgroeide in een decor. Dat Garland eenzaam en ingewikkeld was, weten we. Zellweger laat zien dat ze ook een innemende vrouw was, met charme en zelfspot. Een vrouw in wier gezelschap je graag twee uur lang verkeert, en het liefst nog veel langer.