Iedereen is van de wereld
Niet huilen, maar ruilen

Iedereen is van de wereld
Juist nu de regering zo laatdunkend over asielzoekers spreekt, is deze verfilming van een uitdagende tieneractie van twintig jaar geleden weer heel actueel.
In 2004 leefde Nederland mee met de veertienjarige Maartje en haar Afghaanse klasgenoot Derakshan. De regering had Afghanistan veilig verklaard en wilde Derakshan en haar familie terugsturen. Maartje, die aan kanker leed en spoedig zou sterven, schreef een opmerkelijke brief aan toenmalig minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie Rita Verdonk waarin ze voorstelde dat Derakshan na haar dood haar plaats mocht innemen.
Een actie die er als het ware om vroeg verfilmd te worden. Die voornamelijk op een jongerenpubliek mikkende speelfilm is er nu. De hartsvriendinnen heten hier Arianne en Zahra. De eerste uitdagend, de ander meer bescheiden. Beiden met hoofddoek – Arianne omdat de chemo haar kaal maakt. Het is hún avontuur dat vooropstaat, meer dan de politiek die erachter schuilgaat, al wordt er nog een stevig nootje met de minister gekraakt.
Je snapt dat het zot is om Zahra, die hier haar toekomst gevonden heeft, zomaar weg te sturen. Dat gevoel, versterkt door indringende flashbacks van de vlucht, zet Mark de Cloe (Cinekid-publieksprijswinnaar Rabarber, 2014) overtuigend neer. Het scenario van Barbara Jurgens (Vechtmeisje, 2018) blijft dicht bij de ware gebeurtenissen.
‘Niet huilen, maar ruilen’, is Arianne’s motto en Iedereen is van de wereld – vernoemd naar het nummer van The Scene – is niet alleen ontroerend en aangrijpend, maar ook levenslustig, strijdbaar en hoopvol. “Shake your ass!”, roept Arianne tijdens de voorpret voor een karaokefeest. Even spontaan gaat het eraan toe in de bus vol klasgenoten op weg naar Den Haag. Of later, als Arianne besluit om in haar laatste weken samen met Zahra een geweldige parachutesprong te maken.
De Cloe heeft zich met zijn film goed verplaatst in de tienerwereld, zonder dat het nadrukkelijk overkomt. Al is zo’n eerste zoen natuurlijk een verplicht nummer. Maar toch mooi ingepast in dit authentiek ogende verhaal, waarin een vrolijk begonnen demonstratie kan omslaan in boosheid en chaos.
De film laat zien dat iedereen verschil kan maken, maar het is ook een verhaal over de kracht van vriendschap. Alles vanuit het perspectief van Arianne en Zahra. Hun vriendschap is het beste dat hen is overkomen, maar dat neemt niet weg dat de naderende dood ook schuldgevoel en spanning met zich meebrengt. De jonge hoofdrolspelers zijn het sterkst in levenslustige en uitdagende scènes, maar zijn in serieuzere situaties ook overtuigend genoeg. En als Zahra onverwacht een lied in haar eigen taal zingt is dat een prachtig moment.