HELLBOY

De Mexicaan Guillermo del Toro slaat opnieuw en onnavolgbaar toe met de comic-verfilming Hellboy, een warmbloedige monsterfilm over een duivel met een moker als hand en een hart van goud.

Hellboy is een monster van het type ruwe bolster blanke pit. Met zijn vuurrode (en vuurvaste) huid, afgevijlde horens en een bakstenen rechterhand ziet hij er verre van onschuldig uit, maar dat is hij wel. Eigenlijk doet Hellboy (Ron Perlman), door vrienden liefkozend Big Red genoemd, niets liever dan een sixpack opentrekken en een flinke bolknak opsteken. Maar als er werk aan de winkel is staat hij klaar. Ooit uit de hel gehaald om voor de nazi’s te werken, werkt Hellboy nu voor het Bureau for Paranormal Research and Defense, een geheime overheidsorganisatie die de mensheid beschermt tegen monsterachtig tuig. En dus vecht Hellboy, met veel genoegen overigens, tegen een constante stoet vijanden, waaronder de duivelse monnik Raspoetin, het bedreadlockte beest Sammael en de nazi-mummie Kroenen, die zichzelf met een knop aan en uit kan zetten.
Hellboy is een heerlijke monsterfilm, vol diabolische demonen, messcherp gechoreografeerde actie en met een hartverwarmende duivel als hoofdpersoon. Maar ook een film vol humor, sfeer en gevoel. Hellboy is een zeldzaamheid: een blockbuster met een hart. Regisseur Guillermo del Toro maakte van de Dark Horse-comics van Mike Mignola een liefdevolle megafilm met niet alleen special effects en spektakel maar ook persoonlijkheid.

Metrobuis
De Mexicaan Del Toro is een van de weinige hedendaagse horror-auteurs. Al zijn films dragen zijn stempel, of ze onafhankelijk (The devil’s backbone) of met studiodollars tot stand zijn gekomen (Mimic): een duistere, melancholische sfeer, onnavolgbaar camerawerk en gloedvolle belichting. Van de vampieren-vechtfilm Blade II maakte hij een van de meest enerverende actiefilms van de afgelopen tijd: een verpletterend en origineel brouwsel van horror en actie, van superhelden en vampiers, manga en games, martial arts en sciencefiction. Del Toro is een gepassioneerd liefhebber van film, kunst en comics die even makkelijk Caravaggio als het schietspel Doom citeert.
Hellboy is een ander soort film geworden dan Blade II: minder horror en meer blockbuster, dus minder duister en gewelddadig en met meer nadruk op special effects en grote ‘setpieces’. Gelukkig is de actie nog steeds enerverend. De vechtscènes — in een metrobuis, op straat, in een museum — zijn om van te smullen, zo dynamisch gefilmd en gemonteerd, al dreigt naar het einde toe de overkill. Want één vervelende blockbuster-conventie heeft Del Toro blijkbaar niet naar zijn hand kunnen zetten: die van de murwbeukende climax. Net als in zoveel (spektakel)films, ook eigenzinnige als The chronicles of Riddick en Sky Captain, moet het einde altijd van de overtreffende trap zijn; alsof groter hetzelfde is als indrukwekkend. Maar in tegenstelling tot veel blockbusters en comic-verfilmingen (Daredevil, Catwoman) is Hellboy geen groots maar gevoelloos en van de cgi-plank geplukt spektakel. Dat komt niet alleen door Del Toro’s kenmerkende melancholische toon en overweldigende visuele gevoel, maar vooral door het innemende karakter van Hellboy. Acteur Ron Perlman geeft hem een aandoenlijke brombeer-menselijkheid en de film daarmee een warm kloppend hart. Big Red moppert graag, zit vol droge grappen, maar is ook eenzaam en ongelukkig in de liefde. Want echt mengen met de mensheid, dat zit er niet in voor een knalrode duivel, ook al vijlt hij zijn horens af om minder op te vallen.

Rik Herder