Hell or High Water
Een land voor oude mannen
Starred Up-regisseur David Mackenzie overtreft z’n vorige film met deze moderne western over de vernietigende rol van de banken.
Cormac McCarthy kan schrijven wat hij wil, maar het westen van Texas is een uitstekend land voor oude mannen. Oude witte mannen in de besturen van banken die de ene na de andere boerderij sluiten na de boeren eerst kritiekloos leningen te hebben verstrekt. Vroeger liet je arme boeren omleggen door een bende huurlingen maar inmiddels is de beschaving gearriveerd en laat je ze creperen door ze op een clausule in het contract te wijzen.
Ook al wordt het nooit een pamflet, Starred Up-regisseur David Mackenzie serveert een recalcitrant pleidooi voor verzet. Niet door ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’ zingend op de barricaden te klimmen, maar op z’n Amerikaans, door banken te overvallen.
De broers Tanner en Toby Howard zijn net bezig met hun eerste bankoverval als de film begint. Tanner (Ben Foster) is een ongeleid projectiel, Toby (Chris Pine) is de rustige en verantwoordelijke van de twee, al heeft hij al zo lang geen alimentatie betaald dat-ie zich niet meer aan z’n twee tienerzonen durft te vertonen. Dat is zijn motivatie voor dit avontuur. Tanner wil met het geld voorkomen dat de ouderlijke boerderij in beslag wordt genomen. Het plan is om in één middag alle vestigingen van de Texas Midland Bank in de omtrek te overvallen. Dezelfde bank die de boerderij wil sluiten. Ze willen alleen klein geld. De kluis mag dicht blijven. Prima plan.
Alleen: Jeff Bridges, alias Texas Ranger Marcus Hamilton. Bijna met pensioen – maar daarom niet minder volhardend om de daders te pakken – en niet minder de racistische vuilbek die hij altijd al was. Zijn de broers Tanner en Toby al tegenpolen in een klassieke buddy-relatie, Hamilton en z’n half-Indiaanse, half-Mexicaanse collega Alberto (Gil Birmingham) zijn de overtreffende trap. Mackenzie, werkend met een uitstekend script van Sicario-scenarist Taylor Sheridan, mixt de humor van de onderlinge confrontaties bij de twee duo’s met de spanning van het kat-en-muis-spel.
Het decor is nog net niet post-apocalyptisch, maar de fallout van de financiële crisis is overal te zien aan de borden met ‘closing down‘ en ‘debt relief‘ langs de weg. Mackenzie vergelijkt de oude spookstadjes uit westerns opzettelijk met de spooksteden van na de crisis. Toen waren het filmsets, nu zijn het echte plekken. Over een tijdje herinnert niemand zich meer de beschaving die hier was gevestigd.
