Fotogenico

In de springerige punkfilm Fotogenico zoekt Raoul naar wat zijn overleden dochter achterliet en vindt hij het ritme van haar electropunk.

Een jaar. Zo lang is het nu geleden dat de dochter van Raoul overleed. Bijna exact een jaar, en als je Raoul door Marseille ziet lopen met zijn fles rode wijn die hij elke paar stappen aan zijn mond zet, weet je ogenblikkelijk dat het voor hem geen goed jaar was.

Raoul is een vijftiger die zijn twintigersleven nooit ontgroeid is. Hij is naar Marseille gekomen om de dochter die hij verloren is beter te leren kennen. Alleen: hij vindt de plekken waarover zijn Agnes hem schreef niet op de adressen die ze hem ooit gaf. Waar hij een taalschool zoekt, blijkt een platenzaak te zitten; de taekwando-studio is een schimmig kantoortje in een souterrain en het advocatenkantoor een drugshol.

Het duurt even voordat Raoul accepteert dat niet de adressen fout zijn, maar de plekken die Agnes hem noemde. Zijn dochter was geen brave student, maar een rebelse punker die steeds verder wegzakte in een drugsroes. Maar ze had wél een bandje en Raouls punkerige vaderhart ontploft zowat als hij ontdekt dat ze een album maakten. Het zet de toch al behoorlijk instabiele Raoul aan tot een trip door de met graffiti beladen straten van Marseille.

Die rauwe straten vingen Marcia Romano (die als scenarist bijdragen leverde aan onder meer L’événement, 2021, en Sous le sable, 2000) en Benoît Sabatier (die films maakt naast zijn day job als muziekcriticus) al in twee eerdere lowbudget rock ‘n’ roll-indiefilms, die Nederland niet haalden. Hier gaat de montage mee in het onvoorspelbare ritme van de electropunk op de soundtrack en volgen de beelden de roes van wijn en ontkenning waarin Raoul zich dompelt.

De aanstekelijke springerigheid van Fotogenico, die de quirky humor telkens precies op tijd doorsnijdt met wat cynisme of oprecht hartzeer, maakt nieuwsgierig naar die eerdere films én naar waarmee dit duo hierna komt.