Everybody’s Everything
Meer dan Kurt Cobain op een hiphopbeat
Terrence Malick staat op de aftiteling van deze muziekdocumentaire over het aan een overdosis overleden millennial-icoon Lil Peep. Aan overpeinzingen over de zin van het leven dus geen tekort. Wat wel ontbreekt is een kritische blik op de maatschappelijke valkuilen voor aanstormende kunstenaars.
De naam Lil Peep zegt u misschien niets, maar zijn kortstondige succes en onverwachtse dood hebben grote impact op de popcultuur. Als onderdeel van muziekformatie GothBoiClique maakte hij een krachtige hybride tussen knallende hiphop en hartverscheurende emo-muziek. Dit collectief is emblematisch voor een nieuwe generatie muzikanten die het ouderwetse onderscheid tussen genres wil verbreken. Lil Peep was in alles altijd het meest: het meest charismatisch, het meest aantrekkelijk, het meest talentvol. Grof gezegd is hij het equivalent van Kurt Cobain op een hiphopbeat, maar daarmee doen we hem natuurlijk tekort.
Zoals elke muziekdocumentaire over een gevallen icoon wil deze film de vraag beantwoorden: wat was het fenomeen Lil Peep? De intieme tourbeelden, de liefdevolle interviews met vrienden en familieleden en de grimmige speculaties over zijn onverwachtse dood – uiteraard aan een overdosis – voldoen in het schetsen van een aannemelijk beeld. Wat ontbreekt, zoals in zoveel andere muziekdocumentaires, is de essentiële volgende stap. Er mist een moment dat er uitgezoomd wordt om het muziekfenomeen Lil Peep binnen een grotere context te duiden.
Wat Everybody’s Everything bijvoorbeeld niet weet over te brengen is dat Lil Peep in meerdere opzichten emblematisch is voor zijn tijd: zijn met weltschmerz doordrenkte muziek vangt het gevoel van de millennials en zoomers die geen houvast op de wereld hebben. Relaties, toekomstperspectieven, seksualiteit en identiteit, het is allemaal los zand. Een overdaad aan drugs dient zich aan als medicatie, maar in feite zorgen die voor alleen maar meer verwarring en spirituele stuurloosheid. Amerika verkeert in een nieuwe opiatencrisis en een vatbare jonge generatie gaat eraan ten onder. Daar wil deze documentaire zich niet mee bekommeren. Het heeft alleen hart voor Peep in al zijn highs en lows.
De voor de hand liggende verklaring is dat de makers te dicht bij de bron zitten. Regisseur Ramez Silyan maakte meerdere videoclips met Lil Peep, en Peeps moeder is als uitvoerend producent aan de film verbonden. Een opmerkelijke andere uitvoerend producent is Terrence Malick. Zijn naam staat op de aftiteling omdat coregisseur Sebastian Jones onder andere aan Malicks Song to Song (2017) en A Hidden Life (2019) meewerkte. De Malickiaanse invloeden zien we in de waardevolle lyrische contemplaties over zingeving en spirituele duiding. Als hier een maatschappijkritische noot tegenover zou staan had deze documentaire een hele generatie kunnen definiëren. Nu stipt hij Lil Peep slechts aan als een zeldzaam fel licht aan de culturele horizon.
