Eldorado

Het Eldorado van Bouli Lanners (1965) ligt niet verscholen in het woeste groen van de Zuid-Amerikaanse jungle, maar achter de wijde horizonten van Wallonië.

Het was weer tijd om on the road te gaan. De Waalse filmmaker Bouli Lanners heeft iets met auto’s. Maakte hij van zijn regiedebuut Ultranova (2005) al een hoogst originele roadmovie door de meest troosteloze industriegebieden van Wallonië van grandioos absurde perspectieven en eindeloze horizonten te voorzien, in eldorado reist hij nog verder naar het heart of darkness van het Belgische achterland.

Nadat we Lanners al hier en daar in bijrolletjes hadden zien opduiken, bijvoorbeeld in het geestverwante Aaltra (2004), koos hij er in zijn tweede film bovendien voor om een van de twee hoofdrollen op zich te nemen. Helemaal verwonderlijk is dat niet. De film vindt zijn oorsprong in Lanners’ eigen leven.

Op een avond kwam hij thuis en betrapte hij twee inbrekers op heterdaad. Eentje verschool zich onder zijn bed, de ander onder het bureau. En het was lastig te zeggen wie er banger was, Lanners of de onverlaten. Een lange nacht van praten volgde. Want net als zijn karakter Yvan in de film kon hij ze noch het huis uit krijgen, noch bij de telefoon komen om de politie te bellen. De rest van de film is pure verdichting, haastte Lanners te verklaren in Cannes, waar de film afgelopen jaar tijdens de Quinzaine des Réalisateurs zijn wereldpremière beleefde. Al blijken er in het personage van de dief Didier/Elie met wie Yvan inscheept op een hopeloze tocht, ook wel wat persoonlijke verhalen uit Lanners’ eigen omgeving verwerkt te zijn.

Koekblik
Het genre van de roadmovie biedt Bouli Lanners ook in Eldorado weer volop ruimte om de ongerijmdheden en ongemakken van het leven te observeren. Ook nu weer is zijn humor die onderkoelde mix van kurkdroog en burlesk. En net zoals in Ultranova is zijn film weer een levensgroot schilderij, al heeft het bleke nachtblauw nu plaatsgemaakt voor zo’n beetje elke kleur verwassen goud die een zonsondergang kan hebben. Eldorado is namelijk een western, vindt regisseur Lanners zelf. Zijn helden reizen op hun ros (lees: koekblik van een Amerikaanse slee) naar de horizon.

Werd Ultranova gekleurd door de desolate Americana van het geglobaliseerde landschap (lees: lintbebouwing langs de provinciale wegen), Eldorado zoekt de laatste Waalse prairies op. Maar ja, dan heb je net de pech dat met een beetje doorkarren je in Wallonië zo bij de Franse grens zit. Dus iedereen die daar op reis gaat, moet wel een innerlijke reis aanvangen. Net zoals Yvan en Didier/Elie die uiteindelijk, nou ja, niet helemaal zichzelf zullen vinden, maar toch een stukje minder ver van huis zullen uitkomen.

Hun reis brengt ze van niets naar nergens, tot diep in de bossen van de Ardennen, langs verlaten kampeerplaatsen (waar alleen een naakte Alain Delon opduikt), langs D-wegen en oude smokkelaarsroutes.
Twee mannen en een auto die als een tijdcapsule is. De ondergaande zon en de voorruit als kader. Simpel als dat. Puur Waals goud.