Django

De originele Django is een van de meest gewelddadige, iconische én succesvolle spaghettiwesterns ooit, die veel navolging kreeg. Een in modder, bloed en cynisme gedrenkt wraakverhaal over de mysterieuze gunslinger Django en zijn trouwe metgezel: een doodskist. Django Unchained van Quentin Tarantino is erdoor geïnspireerd.

Django is gemaakt in de gouden periode van de spaghettiwestern, de jaren 1966-’68, waarin Italianen op zoek naar a few dollars more zo’n driehonderd neo-westerns schoten. Het leverde veel haastwerk op en een handvol klassiekers.

Sergio Leone filmde in die jaren The Good, the Bad and the Ugly en Once upon a Time in the West, Sergio Corbucci draaide naast Django nog The Mercenary en The Great Silence. Wat een tijd.

Sergio Corbucci schildert in Django een desolaat landschap waar de zon nooit schijnt en ieder sprankje groen ontbreekt. Modderbruin is hier de enige kleur. In een spookstadje ligt een saloon met droevige muziek en rochelende hoeren. Tot de komst van Django was dit neutraal terrein in de oorlog tussen de bandietenlegers van de vadsige Mexicaanse generaal Hugo en de sadistische majoor Jackson, die op zijn ranch Mexicanen afschiet als kleiduiven. Django zoekt mot met beide kampen, moordt de ene helft uit en besteelt de andere. Maar uiteindelijk blijft hij met lege (en kapotte) handen over. Zelfs zijn trouwe doodskist verliest hij. Maar hij blijft wel als laatste staan. Inderdaad, een klassiek verhaal.

Meer nog dan Django zelf schuilt in die met modder besmeurde lijkkist die hij altijd met zich meesleurt de echte held en het ware karakter van deze film. Eerst een gesloten mysterie, dan een symbool en brenger van de dood en later een schatkist vol gestolen goud en hoop op een nieuwe toekomst. Misschien is de kist wel Django’s ziel: zijn verleden, zijn eenzaamheid, zijn wraakzucht en zijn waanzin.

De doodskist maakte van Django een mythe, maar Franco Nero maakte de film onsterfelijk. De knappe Italiaan met de helblauwe ogen, die volgens IMDb in 180 films heeft gespeeld, geeft Django iets ambivalents. Hij maakt van de cynische engel des doods haast een popster. Tientallen officieuze vervolgen kreeg de film, meestal omdat de distributeur gewoon de naam Django op de poster liet kalken. En nu is er dus de nieuwe Django Unchained van Quentin Tarantino. Die leende voor Reservoir Dogs al de scène uit Django waarin lachend een oor wordt afgesneden. Dat moet wel wat moois opleveren. Franco Nero zit er in ieder geval in.