Dead for a Dollar

Een nieuwe western van filmlegende Walter Hill is op papier verplichte kost, maar het hooguit entertainende Dead for a Dollar mist stilistische urgentie.

Met Dead for a Dollar maakte de legendarische Amerikaanse regisseur Walter Hill een warm eerbetoon aan de in 2001 overleden Budd Boetticher – stierenvechter, paardentrainer en rond de jaren vijftig maker van talloze lowbudget westerns. Boettichers modus operandi was efficiënt werken met de beperkte middelen die beschikbaar waren. Het leverde doeltreffende westerns zonder franje op, zoals de onderbelichte klassiekers The Tall T (1957) en Ride Lonesome (1959).

De no bullshit-stijl van Boetticher is een werkwijze waar Hill maar al te bekend mee is, als maker van B-cinema als The Driver (1978), The Warriors (1979) en Southern Comfort (1981). Met Dead for a Dollar begeeft de inmiddels 81-jarige regisseur zich dus op zeer bekend terrein. Het maakplezier spat dan ook van deze degelijke neo-western af. Toch voel je ook dat de film te vaak op de automatische piloot gaat om een blijvende indruk te maken.

Het plot van Dead for a Dollar reconstrueren is eigenlijk overbodig, want een deel van het genot zit hem in hoe een bonte verzameling van premiejagers, zwendelaars, soldaten en sheriffs op elkaar stuiten in de stoffige stadjes langs de grens tussen Amerika en Mexico aan het einde van de negentiende eeuw. Interessanter is het uitbundige spel dat Hill haalt uit onder andere Willem Dafoe, Rachel Brosnahan en Christoph Waltz in zijn eerste western sinds Django Unchained (2012). Vooral de stand-offs tussen Dafoe’s schurkachtige Joe Cribbens en Waltz’ rechtschapen Max Borlund leveren lekker schmierend acteerwerk, dat Dead for a Dollar richting de western-pastiche duwt.

Hill is niet bepaald de meest progressieve maker van zijn generatie, maar durft hier wel te spelen met machtsverhoudingen rond geslacht en etniciteit in het mythische universum van het Wilde Westen. Vooral Rachel Brosnahan zorgt voor een subversieve noot als een getrouwde witte vrouw die er vandoor is gegaan met een zwarte soldaat.

Je zou hopen dat dit tarten van de wetten van het genre ook zou doorsijpelen in de vorm van de film, maar juist op stilistisch gebied stelt Dead for a Dollar het meest teleur. Zet deze late western van een meester van het vak naast Clint Eastwoods recente Cry Macho (2021) om te zien wat hier ontbreekt: geen enkele horizon, vergezicht op de Amerikaanse woestenij of close-up op de gezichten van de acteurs voelt urgent. De western is een elementair genre, dat zo gecodeerd is dat elk shot zou moeten tellen.

Als eerbetoon aan een van de vroege meesters van het genre is Dead for a Dollar een sympathiek project. Maar in het vangen en verbeelden van de essentie van Boettichers lijfwerk is dit een mislukte film.

Dead for a Dollar is te zien op Pathé Thuis (VoD).