Dead Body Welcome

Kees Brienen recreëert in Dead Body Welcome een afschuwelijke tocht die hij jaren geleden zelf maakte met het lichaam van een overleden vriend.

De Hollandse lulligheid. Zo omschreef Kees Driessen treffend de insteek van een groep nieuwe Nederlandse films in zijn bespreking van Matterhorn in Vrij Nederland. Diederik Ebbinges regiedebuut steekt er vakkundig de draak mee, maar drijft er ook op: de platte polderlandschappen; het bord aardappels-groenten-vlees; het ene koekje bij de koffie. Maar ook andere van het opvallend hoge aantal Nederlandse films op het afgelopen Rotterdams filmfestival (waar Matterhorn de publieksprijs won) getuigden ervan dat hun makers goed naar het vroege werk van Alex van Warmerdam gekeken te hebben — van openingsfilm De wederopstanding van een klootzak (Guido van Driel) tot Ari Deelders Toegetakeld door de liefde en telefilm De ontmaagding van Eva van End van Michiel ten Horn.
Niet dat er an sich iets mis is met die instelling, natuurlijk, maar goddank was er op het IFFR ook een andere beweging te zien. Makers die hun heil elders zochten, buiten de landsgrenzen. Opvallend genoeg was dat vaak om zeer persoonlijke verhalen te vertellen, van Alex Pitstras feit en fictie mengende Tunesische familiekroniek Die Welt tot David Verbeeks in Taiwan gedraaide How to Describe a Cloud.
Ook Dead Body Welcome, het speelfilmdebuut van voormalig IFFR-programmeur Kees Brienen, past in dat laatste rijtje. In het openingsshot van de film legt Brienen meteen zijn kaarten op tafel. In een smoezelige hotelkamer ergens ver weg richt hij zich tot de camera, maar eigenlijk tot zijn vriend, kunstenaar Jeroen de Rijke. Samen zouden ze in 2006 in Ghana een zonsverduistering gaan bekijken, maar toen Brienen daar aankwam bleek de pas 35 jaar oude De Rijke te zijn overleden. Brienen was ineens verantwoordelijk voor het vervoer terug naar Nederland, en de reis die een vrolijke viering van hun vriendschap had moeten worden, werd een eenzame tocht met de dood.
In Dead Body Welcome, waarin Brienen zelf de hoofdrol speelt, maakt hij de reis opnieuw, in een gefictionaliseerde vorm. Of nou ja, een soort van fictie: dat openingsshot is echt, en in de reis (verplaatst naar India om een eclips die daar plaats zou vinden te kunnen verwerken in de film) werd dankbaar gebruik gemaakt van alles wat Brienen en zijn minimale crew onderweg in de schoot geworpen kregen. Eerst onderweg van de stad naar het dorpje diep in de bergen waar het lijk van zijn vriend op de hoofdpersoon ligt te wachten. Dan weer terug, in een ambulancejeep met het ingepakte lichaam naast hem op een draagbaar.
Dead Body Welcome balanceert continu op de scheidslijn tussen fictie en realiteit, en vergroot daardoor wat er werkelijk gebeurde nog eens uit. Een monument, dat was wat Brienen met de film voor ogen had, en dat is het geworden — mede dankzij de inbreng van filmmaker Martijn van Boven. Daar vallen de technische onvolkomenheden van het no-­budget filmen bij in het niet. De goedkope camera en het soms warrig acteren in de bijrollen ten spijt, is hier geen greintje lulligheid te bekennen.

Joost Broeren