Toegetakeld door de liefde

Het writer’s block van Arie verdwijnt als sneeuw voor de zon als hij Sonja tegenkomt, in Ari Deelders debuut Toegetakeld door de liefde.

Er zijn van die films waar het plezier vanaf spat. Waar door het doek heen voelbaar is hoe leuk de mensen die je ziet het vonden om met elkaar een film te maken. De Ocean’s-reeks van Soderbergh is er een beroemd voorbeeld van: de plotverwikkelingen in de heist-trilogie zijn ondergeschikt aan de lol die de regisseur met Clooney en consorten op de set moeten hebben gehad. En de komedies van producent Judd Apatow drijven vaak ook op die aanstekelijke energie.

Ook Toegetakeld door de liefde, het speelfilmdebuut van Ari Deelder, is zo’n film. De vertelling over een schrijver (Arie, Raymond Thiry) die voor zijn writer’s block vlucht in een alomvattende, maar onbeantwoorde liefde voor de roodharige trambestuurster Sonja (Anna Hermanns), is duidelijk gemaakt uit liefde. Liefde voor de woorden van schrijver Aat Ceelen, op wiens roman Door de liefde toegetakeld de film werd gebaseerd. Liefde voor een theatrale, vooral op sfeer gerichte vorm van cinema met alle ruimte voor vormuitstapjes zoals de sprankelende animaties van Nina Gantz die het beeld soms overnemen. Liefde voor het filmische Rotterdam, dat hier neergezet wordt met een mengeling van modernisme en nostalgie. En ook liefde voor maakster Ari Deelder zelf, want veel van de medewerkers komen uit haar directe omgeving: moeder A.M.C. Fok verzorgde de art direction, vader Jules Deelder komt in een cameo even "Hoi" zeggen en het bevriende New Cool Collective verzorgde de muziek. Dat moest ook wel want veel budget was er niet: de film werd gemaakt met het laatste beetje geld van het inmiddels opgeheven Rotterdams Film Fonds aangevuld met een succesvolle crowdfunding-campagne.

Helaas is enthousiasme geen garantie voor succes. Hoe verliefder Arie wordt, hoe meer hij zijn toevlucht neemt tot weelderig vormgegeven (voor zover het budget dat toeliet) fantasieën. Maar de sprankeling daarvan houdt het geen negentig minuten vol en de vertelling blijft niet lang genoeg boeien. Zoals ook de jazz-score van het New Cool Collective tegen het einde van de film in gevoelsmatige herhaling valt. Misschien dat Deelder toch eerst nog een poosje haar tanden in wat kortfilms moet zetten?

Joost Broeren