Close Enough

Een slappe sitcom met een absurd sausje blijft een slappe sitcom

Close Enough

Close Enough is de nieuwe getekende sitcom van J.G. Quintel (Regular Show) over een doorsnee millennialgezin. Josh (Quintel zelf), zijn vrouw Emily (Gabrielle Walsh) en hun vijfjarige dochter Candice (Jessica DiCicco) wonen samen met een gescheiden stel om de huur te kunnen betalen, terwijl ze worstelen met de verantwoordelijkheden en verplichtingen van volwassenheid en ouderschap.

We hebben dit eerder gezien. Josh is een kind in een 32-jarig vaderlijf à la Phil Dunphy, Randy Marsh, Homer Simpson en iedereen ooit in How I Met Your Mother. Daarom moet de vrouw des huizes, in dit geval Emily, de kar trekken. In de eerste aflevering onderhandelt ze moeiteloos in het Spaans op een textielmarkt; ze instrueert Josh om wat naald en draad te halen; hij komt terug in een indigo zoot suit met een papegaai die sprekend op hem lijkt op zijn schouder.

Als animatieserie is Close Enough vrij de sitcom-formule op te schudden met zulke absurditeit. Wat je maar wil tekenen wordt werkelijkheid. In de ene aflevering raken Josh en zijn beste vriend en huisgenoot Alex (Jason Mantzoukas als zijn schreeuwerige, onberekenbare zelf) verzeild in een vriendschapsdriehoek met een Jim Carrey citerende menshond; een andere keer breken ze een gevangenis binnen om Alex’ ex-vrouw en huisgenoot Bridgette (Kimiko Glenn) een comateuze grappenmaker die in de struiken leeft weer wakker te laten flirten.

Absurdisme biedt een manier om te ontsnappen aan een alledaagse werkelijkheid van financiële onzekerheid, torenhoge woonlasten, klimaatverandering, opkomend fascisme en andere overweldigende angsten die maken dat je alleen nog maar in foetushouding Netflix wil bingen om het te verduren. De absurde wereld heeft zijn eigen regels. Onbeduidende dingen zijn daar het allerbelangrijkst en vice versa. De eigenaardigheden ervan wijken zó af van de wereld die we kennen, dat het misschien je problemen onbelangrijk doet lijken, zelfs eventjes vergeten.

Het nadeel: met het gesteggel over huisbazen en collega’s, zoektochten naar een goeie kinderopvang, rijen in de supermarkt en ruzie met de buren vestigt de Amerikaanse sitcom er constant de aandacht op. En Close Enough is zodanig meer sitcom dan absurde komedie dat dat laatste volkomen tandeloos wordt gemaakt. Al in de tweede aflevering raakt Emily tijdens een open huis gevangen in een levende sitcom die in dat huis plaatsvindt (en veel weg heeft van de korte film Too Many Cooks). Ontsnappen lukt niet, dus probeert ze het doorsnee conservatieve, gezichtloze publiek dat haar leven nu van een lachband voorziet te vervreemden met grof taalgebruik en ongepast naakt – vergeefs. Uiteindelijk leert ze zich onderwerpen aan de regels van de sitcom, en kan ze het huis verlaten. Daarmee zet Close Enough de toon voor de rest van de serie.

Maar als gewoon toegeven aan die alledaagse werkelijkheid mogelijk was, had Close Enough het absurdisme überhaupt niet nodig om eraan te ontsnappen. De serie vestigt telkens weer de aandacht op de existentiële stress die het tegelijk zo verwoed probeert uit te wissen. Zo delen Josh, Emily en Candice bijvoorbeeld hun woonruimte vanwege de huur, maar hun huisbaas, een oud-agent nota bene, is een vriendelijke vrouw die geenszins verantwoordelijk wordt gehouden voor hun situatie.

Het resultaat is dezelfde slappe hap die je overal kunt zien: een lange optocht aan willekeurige, zelfbewuste humor en onnodige verwijzingen naar andere popcultuur. Toen The Simpsons dat dertig jaar terug deed, waren deconstructie, ironie en nihilisme in televisie nog nieuw, en hadden we in het westen de economische rugwind om ons die overtuigingen te permitteren. Dat wordt met de dag moeilijker. Inmiddels verraadt deze afstandelijke ironie een gebrek aan verbeelding, en een gebrek aan moed om oprechte gevoelens te uiten, of actuele kwesties aan te kaarten. Dat is zonde, want met hun onbegrensde vrijheid zijn animatieseries daar juist zo goed in. Zie alleen al op Netflix hoe Adventure Time en Avatar: The Last Airbender als antwoord juist onbeschaamd naastenliefde bepleiten. Hoe The Midnight Gospel geestverruiming en spiritualiteit opzoekt. Of hoe Rick & Morty en Castlevania de gitzwarte duisternis van ons bestaan openbaren om er juist tegen te waarschuwen. Alles kan, maar Close Enough komt niet in de buurt.