The Midnight Gospel
Klaar voor een totale LSD-trip in de vorm van een geanimeerde podcast?
Een serie als een LSD-tip: overprikkeld, spiritueel en waanzinnig. The Midnight Gospel op Netflix is de geanimeerde podcast van Duncan Trussell en Pendleton Ward, over een inter-dimensionale ruimtereiziger die tussen de morfende kleurexplosies en vuurgevechten z’n gasten interviewt.
Clancy Gilroy (Duncan Trussell) is de roze presentator van The Midnight Gospel. Die podcast is zowel echt als denkbeeldig. De gasten zijn bestaande personen – spirituele gidsen, goeroes en anderen met intieme ervaring met spiritualiteit – die uitgebreid met komiek en podcastmaker Trussell praten over hun inzichten en ervaringen. Tegelijkertijd spelen ze fictieve personages in de werelden die Trussell en Pendleton Ward voor hen tekenen: de president van een Verenigde Staten tijdens een zombieplaag, een pratende vis in een kom in een mannenpak, een bepantserde barbaar met een betoverde bloedroos, een vogel die dient als zielenhoeder voor een moordlustige gevangene, enzovoorts.
Net als in het meesterlijke Adventure Time (2010-2018) is Wards tekenstijl even olijk en kleurrijk als absurd en ontregelend. Zoals het een praatpodcast betaamt is de toon kalm en meditatief. Maar onder de oppervlakte ligt de dood altijd op de loer.
De planeten zijn stuk voor stuk in verval, onherbergzaam en op het randje van totale verwoesting. Zelfs als de bewoners dat inzien, gaan ze toch stug door met hun levens. Onbezorgd mijmeren de gasten met Clancy tot plotseling het noodlot toeslaat en Clancy er op het laatste moment tussenuit glipt terwijl op de achtergrond een hele planeet implodeert of door demonen verzwolgen wordt.
Gezien de vele gesprekken over spiritualiteit, overgave en wedergeboorte is het alsof Trussell en Ward je met al die verwoesting eerst confronteren met diepgewortelde angsten over onze sterfelijkheid en de onmacht daar iets aan te veranderen, om je vervolgens uit te nodigen daar vrede mee te hebben. The Midnight Gospel maakt veel van de thema’s uit Adventure Time expliciet. Dat speelde zich ook af op een dode wereld (het aardoppervlak was bezaaid met ruïnes en er was een hele hap uit de planeet), maar daar waren ook leven en vreugde te vinden waren. Voor een kinderserie waagde Adventure Time zich moedig aan duistere en pijnlijke thema’s als de dood, eenzaamheid en trauma. The Midnight Gospel is niet voor kinderen. De verschrikkingen zijn intenser, evenals de geneugten. (De piemels zijn niet op twee handen te tellen.)
Een podcast is hiervoor de perfecte vertelvorm. Je luistert in je eentje, wanneer je wilt en vaak wanneer je al iets anders aan het doen bent. Het is escapisme, of je ze nou zelf maakt of alleen luistert. Dat geldt ook voor Clancy: hij kletst wel gezellig mee met zijn gasten over het loslaten van onzinnige, onbevredigende aardse bezigheden en ervaart af en toe oppervlakkige doorbraken, maar hij gebruikt zijn podcast ook om te ontsnappen aan de sociale en emotionele verplichtingen in zijn eigen leven. Hij ontvlucht de aarde voor een stacaravan op een intergalactische heide, vermijdt contact met zijn overduidelijk betrokken en bezorgde zus en verzaakt het noodzakelijke onderhoud van zijn simulator, met gevaar voor eigen leven. Gelukkig leert hij zichzelf langzaamaan weer te vinden.
Wat dat betreft komt The Midnight Gospel als geroepen. Hoewel het onze ogen niet bepaald opent voor de ellende in de wereld – waarschijnlijk leeft momenteel niemand hun beste leven – biedt het een handreiking, troost en een stap naar de innerlijke rust die we nu ongetwijfeld allemaal kunnen gebruiken.
