Blue Jean

Als middelbareschooldocent Jean een leerling tegen het lijf loopt in een lesbische bar raakt ze geobsedeerd door de gedachte dat het meisje haar bij het schoolbestuur kan verlinken. Blue Jean is een keurige debuutfilm die de onmenselijkheid van anti-homo-wetgeving benadrukt.

In het openingsshot van Blue Jean verft Jean (Rosy McEwen) haar haren in de wastafel van haar badkamer. De keuze om de film hiermee te beginnen is geen toeval: Jeans kapsel – kort, warrig, blond – weerspiegelt hoe ze de grens opzoekt tussen het verbergen en omarmen van haar seksualiteit. Voor haar hetero collega’s en haar leerlingen op de middelbare school waar ze gymleraar is, is haar korte kapsel een signaal dat ze sportief is. In de gaybar die ze na schooltijd bezoekt, laat het echter zien dat ze lesbisch is.

Het is 1988. De conservatieve regering van Margaret Thatcher heeft net Section 28 ingevoerd, een wet die het ‘propageren van homoseksualiteit’ verbiedt. Alleen al het gerucht dat ze lesbisch is, kan Jean haar baan kosten.

Het lijkt op het eerste gezicht misschien makkelijk om je leven op te delen in verschillende hokjes voor familie, privé en werk. Blue Jean laat de integriteitsvragen zien die voortkomen uit zo’n keurig verdeeld leven, maar laat vooral zien hoe zo’n leven niet te handhaven is. Net nu Sectie 28 voor queer leraren een stevige grens opwerpt tussen het persoonlijke en het professionele, beginnen de verschillende levens die Jean heeft gecultiveerd in elkaar over te lopen. Dat begint wanneer haar zus haar zoontje bij Jean thuis afzet, net terwijl zij met haar vriendin op de bank aan het zoenen is.

En dan is er nog de gecompliceerde relatie met nieuwe leerling Loïs (Lucy Halliday). Jean herkent zichzelf in haar, maar is ook bang voor Loïs’ onverschrokkenheid. Anders dan Jean, die net het huwelijk met haar man heeft beëindigd, lijkt Loïs al op jonge leeftijd haar seksualiteit te hebben uitgevogeld. Als Jean op Loïs stuit in een lesbische bar, wordt ze in beslag genomen door de gedachte dat Loïs haar op school kan verlinken.

Zwijgzaam verbeeldt McEwen de innerlijke onrust van Jean: dwalende ogen, gespannen kaken. Voor de komst van Loïs was haar leven overzichtelijk. Na schooltijd kon ze openlijk lesbisch zijn, tijdens schooltijd moest ze haar seksualiteit verbergen. Maar nu school en privé in elkaar overlopen en Jean niet langer comfortabel de grens kan bewandelen tussen openlijk en gesloten leven, moet ze keuzes maken.

De debuutfilm van Georgia Oakley is een atmosferische karakterstudie van een vrouw in het nauw. Het is een keurig verpakt verhaal waarin alles klopt – van de terugkerende blauwtinten in decors en rekwisieten tot de Sectie 28-poster die aan het eind van de film verloederd is. Oakley laat weinig ruimte voor ambiguïteit, maar vertelt een treffend verhaal over de onmenselijkheid van Thatchers bestuur.