Birthday Girl

Een verjaardag op een cruiseschip verandert in een nachtmerrie. Het Deense Birthday Girl twijfelt over de film die het wil zijn: een spannende plotgedreven thriller of een personage-gedreven misbruikdrama.

Het sterkste punt van het Deense drama Birthday Girl is het hoofdpersonage Nanna (Trine Dyrholm, Kollektivet, 2016). Een pas gescheiden moeder met een dochter die haar die scheiding kwalijk neemt. Nanna is het soort moeder dat graag als vriendin gezien wil worden. Iemand die het liefst met haar puberkind meefeest en het drinken van alcohol aanmoedigt. Een moeder kortom, die ideeën over goed ouderschap uitdaagt.

Nanna heeft haar dochter Cille (Flora Ofelia Hofmann Lindahl) ter viering van Cille’s achttiende verjaardag meegenomen op een budgetcruisevakantie. Daar gaat het de eerste avond mis. Na een beschonken avond met een van de bemanningsleden wordt Nanna gewekt; haar dochter is in shock op het dek gevonden. Misbruik wordt vermoed.

Birthday Girl (geregisseerd door Michael Noer, Før frosten, 2019) richt de blik op wat er na seksueel misbruik komt. De vraag die wordt opgeworpen is niet zozeer of we slachtoffers geloven, maar of we überhaupt geïnteresseerd zijn in hun verhaal.

Niemand aan boord is bereid echt te luisteren. Een gegeven dat de film bijna tot in het absurde doortrekt. “Dan kunnen we nu weer bezig met belangrijker zaken”, stelt een van de beveiligers ongeduldig vast, nadat Cille onder druk heeft verklaard dat er niks gebeurd is. De claustrofobische cinematografie, dicht op de huid, maakt de paniek die zich van Nanna meester maakt invoelbaar. Evenals het schuldgevoel. Vertel toch vooral niet dat je gedronken hebt, drukt ze haar dochter op het hart.

Door te kiezen voor de uitvergroting lijkt Birthday Girl dynamieken achter fenomenen als slutshaming en victim blaming bloot te willen leggen. Maar gaandeweg lijkt er meer op het schip aan de hand te zijn en begint de film op een soort Shyamalaanse plotwending te hinten: waarom krijgt Nanna na het voorval een betere kamer inclusief personeel aangeboden? Waarom mag ze de kapitein, aangeduid als ‘de meester’, niet spreken?

Maar omdat geen van deze thrillerelementen bevredigend uitgewerkt wordt, lijken ze vooral als ornamenten te dienen. Kruimels om een verhaal dat het niet nodig heeft van een spanningsboog te voorzien. Zo twijfelt Birthday Girl over de film die het wil zijn: een spannende plotgedreven thriller of een personage-gedreven misbruikdrama. Het verklaart waarom het slot, wanneer het dan toch een wending neemt, afgeraffeld en bijna een tikje komisch aandoet.