Bird Box

In het post-apocalyptische Bird Box mag het kwaad niet in de ogen worden gekeken. Sandra Bullock speelt de krachtvrouw die Susanne Biers weinig oorspronkelijke einde-der-tijden-film naar een hoger niveau tilt.

In de in april verschenen post-apocalyptische horrorfilm A Quiet Place gebruikt een familie noodgedwongen gebarentaal om te voorkomen dat ze wordt ontdekt door monsters met hypergevoelige oren. In Bird Box moet Malorie (Sandra Bullock) voorkomen dat zij en haar twee jonge kinderen het kwaad aankijken dat verantwoordelijk is voor massale zelfmoord onder de wereldbevolking: blinddoeken bieden soelaas. Dankzij dergelijke gimmicks kunnen de zintuigen – in Bird Box het gehoor; in A Quiet Place het zicht – flink op de proef worden gesteld in de door filmmakers voorgespiegelde, akelige toekomst.

Scenarist Eric Heisserer, die in 2016 furore maakte met het sterke scenario van Arrival, laat Bird Box net als in het door hem bewerkte bronmateriaal (Josh Halermans gelijknamige boek uit 2013) beginnen in de derde akte en schakelt voortdurend tussen heden en verleden. Malorie en haar kroost staan in de openingsscène op het punt in een bootje te stappen. Zonder zicht navigeert ze later in de film op een onstuimige rivier stroomafwaarts naar een mogelijk levensvatbare buitenpost in de wildernis. Onderwijl verleiden kwaadwillende ‘nimfen’ het gezelschap: “Doe je blinddoek af.”

Vijf jaar eerder zien we de prelude naar de teloorgang van de wereld, in Los Angeles: de hoogzwangere Malorie slaat met haar zus op de vlucht te midden van een suïcidale chaos. Uiteindelijk komt Malorie terecht in een villa, vergezeld door een gemêleerde groep overlevenden (onder wie een misantroop, gespeeld door John Malkovich). Er wordt, zoals het genre betaamt, geruzied over de deur opendoen voor vreemden, en over proviand. Later, wanneer vrijwel iedereen dood of vermist is, vindt Malorie met Tom (mooie rol van Trevante Rhodes) en de kinderen een idyllische plek in de natuur, voordat het kwaad opnieuw in de ogen moet worden gekeken.

De Deense filmmaker Susanne Bier, bekend van indringende dramafilms als In a Better World (2010), voegt met Bird Box niets toe aan een toch al platgetreden genre. Post-apocalyptische horrorfilms als Bird Box en A Quiet Place vertellen keer op keer hetzelfde verhaal op min of meer dezelfde wijze. Ook is het camerawerk in Bird Box minder dynamisch en losjes dan we van Bier gewend zijn. Hoewel Bullocks voortreffelijke acteerwerk wel past bij regiestijl van de Deense cineast: niet te emotioneel, ietwat ingehouden, gedecideerd en liefdevol. Weer heel anders dan in Gravity (2013), waarin Bullocks personage ook moederziel alleen haar eigen boontjes moet doppen.