Absolute Power

Sinds het aantreden van Bill Clinton als president van de Verenigde Staten vormt het Witte Huis een buitengewoon geliefd filmdecor. Na Michael Douglas, Anthony Hopkins, Beavis & Butthead en vele anderen doet nu ook Clint Eastwood de ambtswoning aan. In Absolute Power, een thriller die inhaakt op Clintons reputatie als rokkenjager, neemt Clint het op tegen de machtigste man ter wereld.

Nooit eerder richtte Hollywood de camera’s zo frequent op het Witte Huis als tijdens het presidentschap van Bill Clinton. We zagen onder meer een komische dubbelganger van Amerika’s eerste burger in Dave, een ongehuwde president op vrijersvoeten in The American President, een foute president in Nixon, een heroïsche president in Independence Day, een domme president in Mars Attacks! en een cartoonversie van Bill Clinton in Beavis and Butt-head do America. En binnenkort zien we dankzij digitale beeldmanipulatie de echte Clinton in de science fiction-film Contact, van regisseur Robert Zemeckis. Zemeckis gebruikte eerder vergelijkbare trucage-technieken om de titelheld in Forrest Gump drie dode presidenten de hand te laten schudden. De uitgesproken filmliefhebber Bill Clinton vond het prachtig, maar heeft inmiddels laten weten zijn ongevraagde gastoptreden in Contact niet op prijs te stellen. En hij is niet de enige. Menig Amerikaans politiek commentator stelt dat bij Contact de scheidslijn tussen fictie en realiteit op ontoelaatbare wijze is overschreden. Intussen maakt Clinton opvallend veel reclame voor de actiefilm Air Force One, waarin Harrison Ford een president speelt die nog strijdvaardiger is dan voorganger Bill Pullman in Independence Day: Fords president gaat terroristen die zijn ambtsvliegtuig kapen met blote handen te lijf. En slaat ze helemaal tot moes.

Dat democraat Clinton zich bij de Amerikaanse uitbreng van Clint Eastwoods Absolute Power op de vlakte hield is begrijpelijk. De man die het bij republikein Eastwood voor het zeggen heeft is een extreme karikatuur van Clintons imago als rokkenjager: hij liegt, bedriegt en wordt geïntroduceerd als een dronken smeerlap met een voorkeur voor wurgseks. Ahem.

Eenzame bejaarde
Dat Clint Eastwood zich als regisseur al ruimschoots bewezen heeft behoeft na Unforgiven en The Bridges of Madison County geen betoog meer. De opening van zijn nieuwe film mag er dan ook zijn. Regisseur Eastwood richt zijn camera op ster Eastwood en maakt op een overtuigend efficiënte manier snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een Clint die het midden houdt tussen die uit In the Line of Fire en die uit The Bridges of Madison County. Hij heeft ook weer een echte Clint-naam: Luther Whitney. Luther maakt schetsen in een museum, geeft de barman uit zijn stamkroeg een videoband om een sportwedstrijd op te nemen, dit omdat hij zijn videorecorder niet kan programmeren, en dineert thuis in gezelschap van een kaars en een foto van zijn dochter. De eenzame bejaarde mag sympathiek overkomen, bij de politie staat hij nog steeds te boek als een van de beste juwelendieven ter wereld.

In een lange, dialoogloze scène zien we waaraan Luther die reputatie dankt: de man die niet met zijn videorecorder kan omgaan slaagt er wel in binnen een minuut de geavanceerde alarminstallatie van een villa onklaar te maken. Het is een van de vele tegenstrijdigheden die het scenario van Absolute Power kenmerken, maar Eastwood werkt de inbraak met zoveel bravoure uit dat het nauwelijks stoort. Wanneer Luther in het huis getuige is van de wurgsekspraktijken van de Amerikaanse president en er een dode valt liggen alle kaarten op tafel en kan het spel beginnen.

Ridicuul
Met het ranzige, maar intrigerende gegeven, een scenario van William Goldman, die Oscars won voor Butch Cassidy and the Sundance Kid en All the President’s Men, met Eastwood aan het roer en Gene Hackman, Ed Harris en Scott Glenn in prominente rollen lijkt de film niet stuk te kunnen. Maar na de sterke opening stort het kaartenhuis al snel in elkaar. Onwaarschijnlijke plotwendingen en een overdaad aan inhoudelijke tegenstrijdigheden volgen elkaar in rap tempo op, Hackman maakt van zijn president zo’n uitgesproken klootzak dat zijn verkiezingsoverwinning een raadsel is en Eastwood laat het als regisseur volkomen afweten waar het spanningsopbouw betreft. In een scène die op papier een hoogtepunt had moeten worden lokken twee huurmoordenaars, een bataljon FBI-agenten en een overmacht aan politiemannen Luther in een hinderlaag. De bejaarde dief staat echter te boek als een meester in vermommmingen en dus herkent niemand hem, wanneer hij gehuld in een hoed en een regenjas onder de brandende zon voorbij loopt. De scène is volstrekt ridicuul: Clint met hoed en regenjas blijft uit duizenden herkenbaar als Clint, al probeert de film ons van het tegendeel te overtuigen.

Tot de laatste minuut laat de uitwerking en geloofwaardigheid van de politieke intrige ernstig te wensen over. Als thriller is Absolute Power dan ook volkomen mislukt, in de categorie ‘Hollywood doet Washington’ is het slechts een curieuze voetnoot, die hooguit enkele republikeinse Clinton-haters enig genoegen verschaft. De film overtuigt echter wel waar het de moeizame verhouding tussen Luther en zijn door Laura Linney gespeelde dochter betreft. De twee van elkaar vervreemde mensen komen in een reeks aandoenlijke en sterk uitgespeelde scènes langzaam bij elkaar en dat is ontroerend om te zien. Voeg daaraan toe dat Eastwood in de allereerste scène een gesprekje voert met zijn eigen dochter Alison en het is duidelijk dat de politieke hoofdmoot van de film voor de regisseur slechts bijzaak was: hij maakte een film over vaders en dochters. Helaas wordt die sterke film voortdurend onderbroken door een ranzige thriller die Absolute Power heet.