The Bridges of Madison County

Verwaarloosde vrouw ontmoet avontuurlijke man op het Amerikaanse platteland. Ze beleven enkele zeer romantische dagen. Hij gaat weg, zij blijft bij haar gezin en draagt haar geheim met zich mee tot in het graf. Dat is in het kort het verhaal van The Bridges of Madison County, volgens zeer beproefd recept tot leven gebracht door Meryl Streep en Clint Eastwood, die ook voor de regie tekent. Behalve de aanwezigheid van beide supersterren wordt er aan de hele geschiedenis maar bitter weinig toegevoegd.

Meryl Streep mocht weer eens zo’n rol spelen waaraan ze haar roem als actrice te danken heeft: een op het eerste oog gewone vrouw die van de ene op de andere dag gedwongen wordt een principiële keuze te maken, waarna ze de gevolgen aanvaardt, wat er verder ook gebeurt. Behalve een principe heeft zo’n Meryl Streep-vrouw ook altijd een verleden en, niet te vergeten, een of ander buitenissig accent.

Aan het personage Francesca Johnson kon La Streep zich dan ook nauwelijks een buil vallen. Als jong Italiaans meisje kwam Francesca na de oorlog naar de Verenigde Staten om te trouwen met een Amerikaanse soldaat. Zodoende kwam zij terecht op een boerderij in Madison County, Iowa, waar zij een weinig opwindend bestaan leidt. Haar man en twee kinderen merken haar nauwelijks op en het leven bestaat voornamelijk uit hard werken en opoffering.

Op een dag in de jaren zestig, als man en kinderen toevallig een paar daagjes weg zijn naar een agrarisch evenement, stopt er bij de boerderij een automobilist om de weg te vragen. Deze Robert Kincaid (Clint Eastwood) is een fotograaf die in opdracht van National Geographic foto’s komt maken van een aantal karakteristieke bruggen in Iowa. Francesca rijdt met Robert mee om de weg te wijzen. Ze raken aan de praat en al gauw is zij onder indruk van deze man van de wereld. Kincaid is avontuurlijk, eigenzinnig en stoer, hij heeft principes maar ook gevoelens en mede door zijn kaki outfit doet hij daarom sterk denken aan de figuur die wij dankzij de filmreclame kennen als de Camel-man. Uiteraard kan Francesca hem niet weerstaan. Robert heeft meteen door dat deze Italiaanse ooit dromen had die verder strekken dan de grenzen van Iowa. Er bloeit een heftige romance op. Op de avond voordat haar familie terugkomt staat Francesca voor een moeilijke keuze: meegaan met de man van haar dromen, of toch kiezen voor haar echtgenoot (die altijd goed voor haar is geweest) en twee kinderen.

Burgertrutten
De romance tussen Francesca en Robert is door de makers in de vorm gegoten van een raamvertelling. De film begint in het heden als Francesca net is overleden en haar inmiddels volwassen kinderen bezig zijn met de voorbereidingen van de uitvaart. In de spullen van hun moeder vinden zij dagboeken waarin de kortstondige relatie wordt beschreven. Uitvoerig wordt ingegaan op de aanvankelijk geschokte reacties van de rechtlijnige zoon Michael (Victor Slezak) en de wat gematigdere dochter Caroline (Annie Corley).

Michael kan het gebeurde aanvankelijk alleen maar zien als overspel, en daar is hij nu eenmaal op tegen (vooral voor vrouwen). Caroline heeft weliswaar enige moeite heeft met buitenechtelijke escapades, maar bij haar is de bewondering voor deze onvermoed romantische episode in haar moeders leven toch sterker. Na enige onderlinge strubbelingen verzoenen broer en zus zich met de nieuwe feiten, omdat hun moeder ondanks alles toch voor hen en hun vader heeft gekozen. Uiteindelijk is Francesca’s geheim voor Michael en Caroline aanleiding om zelf rigoreuze keuzes te maken in hun eigen, in het slop geraakte relaties.

Tijdens de scènes met Michael en Caroline bekroop mij het het gevoel dat de kijker geacht wordt om zich met een van beiden te identificeren. Ik ben echter bang dat de meeste Europeanen een stuk vooruitstrevender zijn dan deze Amerikaanse burgertrutten. Mij ergerden ze in ieder geval dusdanig dat ik tegen beter weten in heb zitten hopen dat Meryl lekker toch nog de boel de boel zou laten om samen met Clint de bloemetjes buiten te zetten in het een of andere verre land.

Goed en integer
Waar het The Bridges of Madison County ten ene male aan ontbreekt is avontuur. Natuurlijk, technisch is het allemaal piekfijn in orde. Streep en Eastwood hebben netjes aan hun modelpersonages gewerkt opdat ze mensen van vlees en bloed zouden neerzetten, althans wat daar in Hollywood voor door gaat. In Iowa zijn genoeg leuke plaatjes te schieten en die brug waarmee het allemaal begon is heus wel nostalgisch en ach, enkele scènes zijn best een beetje ontroerend. Maar toch.

Op een gegeven moment begint het vooral te irriteren dat Francesca en Robert zo vreselijk goed en integer zijn. Als ze na enig gedraal overgaan tot het voltrekken van De Daad fluisteren ze elkaar toe dat de gevolgen onomkeerbaar zullen zijn. Veel van de gesprekken die zij voeren gaan over keuzes en consequenties van hun gedrag. Ook als Francesca komt te staan voor wat de moeilijkste keuze in haar leven moet zijn, is ze consequent. Ze heeft immers ooit een gezin gesticht, en dat gezin heeft haar nodig. Zelfs de kans om haar verdere leven te kunnen delen met de Grote Liefde moet daarvoor wijken. Hoeveel braafheid en family values kan een mens verdragen?