A Rainy Day in New York

Het oeuvre van Woody Allen kent inmiddels net zo veel uitschieters als middenmoters. Zijn waarschijnlijk laatste Amerikaanse film kijkt weg als een van zijn tussendoortjes. Dat is een net zo jammerlijk als passend afscheid.

De 83-jarige Woody Allen is in zijn decennia lange carrière net zo berucht geworden om zijn tussendoortjes als om zijn uitschieters. Na zijn vorige, het prettig boven de middenmoot uitstijgende Wonder Wheel (2017), lag de lat daarom niet al te hoog voor zijn nieuwste, A Rainy Day in New York. Noem het een cynische inschatting, maar de laatste decennia volgde na uitbreng van een betere film namelijk steevast een aantal mindere.

En toen gebeurde het. Komt er normaal ieder jaar een nieuwe Allen uit, de uitbreng van het al voltooide A Rainy Day in New York liep vertraging op. Sinds de opnieuw oplaaiende beschuldigingen van seksueel misbruik door dochter Dylan Farrow – ze beschuldigde hem al in de jaren negentig maar pas in het huidige #MeToo-tijdperk krijgt ze meer bijval – wil het gros van de Amerikaanse filmindustrie de vingers niet meer aan de regisseur branden.

Gezien Allens leeftijd was het zelfs denkbaar dat er nooit meer iets nieuws van hem zou uitkomen. Ook nu bekend is dat hij naar Spanje is uitgeweken voor een volgend project, blijft de gedachte zich opdringen dat A Rainy Day in New York een afscheidsfilm is. Het vraagt eerder om een herformulering: is deze film een passend afscheid van Allens ‘Amerikaanse’ periode? Een bizarre vraag die nog maar enkele jaren geleden bij niemand op zou zijn gekomen. Wie Allens werk kent, weet immers hoe doortrokken de meeste van zijn films zijn van het met name door hem zo geliefde New York.

Het antwoord is net zo simpel als dubbel: ja en nee. Ja, deze film is een passend afscheid omdat hij hier door zijn eigen straten meandert, als in een stadse Odyssee. Een passend afscheid omdat hij een ode brengt aan film en filmsets in de stad waar hij zelf zoveel filmische liefdesbrieven aan schreef. Een passend afscheid omdat hij een nieuwe garde Amerikaanse acteurs, waaronder Timothée Chalamet, Elle Fanning en Selena Gomez aan het woord laat – zij het in zijn eigen wat belegen taaltje. Alsof hij een estafettestokje doorgeeft waarmee zijn naam nog iets langer door zijn eigen land kan gonzen. En ja, het is een passend afscheid omdat dit een van zijn betere tussendoortjes is.

Dat brengt ons bij de ‘nee’. Nee, dit is geen passend afscheid is, nog los van een scène met een nagenoeg naakte Elle Fanning die gezien de beschuldigingen aan Allens adres een nogal nare bijsmaak krijgt. Dit is geen passend afscheid omdat Allen zoveel beter kan. Nee, dit is niet zijn meest memorabele natte dag. Zijn echte regenachtige dag in New York was in Manhattan (1979), waarin hij met Diane Keaton door een plensbui naar het planetarium rende, om daar met natte haren en tegen de achtergrond van het sterrenstelsel elkaars leven te bespreken. Vergeleken bij de lichtheid, melancholie en het bredere perspectief dat hij daar in een paar minuten wist te vangen, verlaat hij met A Rainy Day in New York zijn geliefde stad op een wat onbeduidende, druilerige dag.