Wonder Wheel

Is het werk van een spraakmakend filmmaker als Woody Allen ook schuldig in deze tijd van #metoo? In dit portret van een voormalig actrice is Allen weer eens op niveau. Dat wil je als publiek niet boycotten.

Een nieuwe Woody Allen, zitten we daar op te wachten na alle #metoo-aantijgingen? In zoverre hij al niet vanzelf voorbij kwam in de wereldwijde discussies rondom #metoo (getrouwd met zijn geadopteerde stiefdochter, door zijn dochter beschuldigd van seksueel misbruik), wierp de regisseur zichzelf in de schijnwerper. Op de vraag wat hij van het Weinstein-schandaal vond, antwoordde hij afgelopen oktober niet te hopen dat het zou uitmonden in een heksenjacht waarin elke naar een vrouw knipogende man zich zou moeten verantwoorden. Een dag later volgde in allerijl een rectificatie in filmvakblad Variety, maar het leed was al geschied.
Misschien had Allen verstandiger moeten zijn, maar het roept een bredere vraag op: in hoeverre is het werk schuldig? Zijn we als publiek niet ook de dupe als we door een boycot een goede film mislopen?
Het goede nieuws is dat Allen in Wonder Wheel eindelijk iets anders doet dan waar we hem de laatste twintig jaar voornamelijk op hebben zien variëren. Nu eens geen mannelijk personage dat een nerveus pratende Allen-imitatie doet en geen komische verwikkelingen in high society-milieus. Toch is dit onmiskenbaar een kind van zijn maker. Naast de in #metoo-verband paradoxale focus op zijn vrouwelijke hoofdrolspeler zijn ook gebruikelijke ingrediënten als Coney Island en kalmeringsmiddelen aanwezig. Dit is de Allen die we voor het laatst aan het werk zagen in Blue Jasmine (2013).
Plaats van handeling in dit melodrama is een pretpark aan zee, jaren vijftig. Tegen de achtergrond van een stiefdochter die zich schuilhoudt en een onbehouwen carrouselbediende, maken we kennis met Ginny (een dof fonkelende Kate Winslet). Ginny was ooit actrice maar is tegenwoordig serveerster in een visrestaurant. Haar enige geluk haalt ze uit haar ontmoetingen met een jonge badmeester die aspiraties heeft als toneelschrijver (Justin Timberlake).
Allens grootste troef in deze sobere uitstap is dat hij een minimaal aantal locaties gebruikt (één interieur in het bijzonder) en zich richt op een handjevol acteurs. Het versterkt de indruk dat je naar een toneelstuk kijkt. Een stuk dat Ginni heen en terug voert naar de tijd dat ze nog op de planken stond, de tijd waar ze zo naar terugverlangt. En dat terwijl haar dagelijkse bestaan haar meer dan genoeg voorziet van het drama dat ze zo denkt te missen. Het is deze onuitgesproken vertwijfeling die Wonder Wheel naar een hoger plan tilt.
Miserabele levens in een pretpark en een voormalig actrice die gevangen zit in de rol van haar leven. Controversieel of niet, Allen is terug.

Alexander Zwart