Spike Jonze over Where the Wild Things Are

Spike Jonze staat met Where the Wild Things Are in een kleine reeks van kinderfilms die niet per se voor kinderen zijn. Maar, zegt de regisseur: “Ik me nooit echt bezig gehouden met de vraag of we een kinderfilm aan het maken waren.”

Toeval of niet: de komende maanden komen er drie kinderfilms in de bioscopen die niet per se voor kinderen zijn. Zowel Wes Anderson (Roald Dahls Fantastic Mr. Fox, eind april in de bioscopen verwacht), Tim Burton (Lewis Carrols Alice in Wonderland, te zien vanaf 10 maart) als Spike Jonze (Maurice Sendaks Where the Wild Things Are) bogen zich over canonieke kinderboeken.

Drie van Hollywoods meest eigenzinnige filmmakers stortten zich kortom op het werk van drie nou ook niet bepaald als brave kinderboekenschrijvers bekendstaande auteurs. Ouders zijn dus gewaarschuwd. Het tijdperk van de Disneyficatie is voorbij. De kinderziel bleek niet zo teer als altijd gevreesd door doodsbange opvoeders.

De afgelopen maanden moesten Anderson en Jonze (Alice is nog niet af, dus Tim Burton ontspringt voorlopig de dans) zich tegenover de pers flink verantwoorden over de vraag of hun films niet te zwart en te nihilistisch voor kinderen zijn. De Filmkrant sprak Spike Jonze in Londen in een driegesprek, onder andere over deze vraag en trof een opmerkelijk laconieke regisseur.

"Eerlijk gezegd heb ik me nooit echt bezig gehouden met de vraag of we een kinderfilm aan het maken waren, ook al hebben we een van de meest iconische Amerikaanse kinderboeken verfilmd. Ik wist in ieder geval zeker dat het niet zoiets als The Cat in the Hat [de film uit 2003 met Jim Carrey, DL] moest worden. Je zou misschien beter kunnen zeggen dat we in plaats van een kinderfilm een film hebben gemaakt over hoe het is om een kind te zijn."

Dat zaait een hoop verwarring. Want maakt dat de film dan ook geschikt voor kinderen? "We hebben er tijdens de montage een hoop geharrewar over gehad met de studio. Nu de film af is kan ik gelukkig zeggen dat hij in de VS, op een paar uitzonderingen na, geaccepteerd wordt voor wat hij is. De vraag is overbodig geworden doordat de recensies en de bezoekcijfers boven verwachting waren. Ik hoop eigenlijk dat de film mensen inspireert om over dingen te praten, over fantasie, over emoties. Dat geldt zowel voor kinderen als volwassenen, dus ik hoop dat ze er gezamenlijk naartoe gaan."

We weten dat u niet graag over uw eigen jeugd praat, maar de vraag is onvermijdelijk: lijkt Max op u? "Ik heb daar niet zoveel aan gedacht tijdens het schrijven. Ik heb vooral geprobeerd om een gevoel te vangen."