Hollandse Nieuwe 2014: Peter Hoogendoorn over Tussen 10 en 12

'Alles wat menselijk is, bevindt zich ergens tussen de uitersten van een broodje kaas en de dood'

Peter Hoogendoorn. Foto: Danny Noordanus

Regisseurs met een première op het komende Nederlands Film Festival of verderop in het najaar kregen elk dezelfde vijf vragen voorgelegd.

1. Waar gaat je film over? “Op een nazomerochtend brengen twee politieagenten een argeloze familie een bericht dat hun levens voorgoed zal veranderen. De politieauto raakt steeds voller met gezinsleden die thuis, bij de kapper en van hun werk worden opgehaald. Terwijl op de achterbank niets meer vanzelfsprekend is, raast het alledaagse leven op de achtergrond op absurde wijze door.”

Waarom wilde je hem maken? “De spanning tussen de allergrootste tragedies en de kleine dagelijkse beslommeringen fascineert mij al sinds mijn jeugd. Ik probeer die spanning dan ook een vorm te geven in de films die ik maak, want alles wat menselijk is, bevindt zich ergens tussen de uitersten van een broodje kaas en de dood. Wat als de codes waaraan we ons vastklampen en waarop we vertrouwen wegvallen? Hoe klein en aandoenlijk is de mens zonder codes, wanneer dierbaren elkaar nodig hebben maar niet meer weten hoe ze met elkaar om moeten gaan? Hoe bewegen zij in dit nieuwe ‘hier en nu’, terwijl de wereld om hen heen doordraait als voorheen? We proberen in het leven veel te controleren maar vroeg of laat worden we allemaal tot de essentie terug geworpen. Er bestaan geen codes voor het omgaan met verlies, er rest niets anders dan door tijd en ruimte te reizen. Een reis door een vacuüm, gestript van alles wat niet echt is. De kale waarheid. Dat is wat ik heb willen vangen in Tussen 10 en 12.”

Mijn volgende film wordt nu eens… “Een man die zich zo erg door zijn driften laat leiden dat hij krankzinnig wordt en alle moraal en ethiek verliest. Of iets minder autobiografisch… hmm. Heb wel een titel voor een film, De ups en downs van Ferdinand Puddingbux. Nu het verhaal er nog bij bedenken.”

Dit zou de Nederlandse film nodig hebben… “Een film van regisseur Daan Bakker!”

Dit was een bepalend filmmoment in mijn leven…Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives – fantastische titel – van een van de weinige filmmakers die zich van niemand iets aantrekt en dramaturgische trucjes aan zijn laars lapt. Knap hoe Apichatpong Wheerasethakul – fantastische naam – kunst maakt binnen een industrie. De film begint wanneer hij is afgelopen. Hij draait nu nog in mijn hoofd. Ik snapte er overigens geen reet van, maar ik hoef films ook niet te snappen, als ze mij maar het gevoel geven dat ze een essentie raken en ik iets ervaar. Ervaren is belangrijker dan begrijpen, maar dan moet je jezelf wel kunnen overgeven en gelukkig kon ik dat bij deze mooie film.”