Prénom Carmen #22

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat haar mening niet onder bioscoopstoelen of loungebanken steken.

‘Revenge never looked so promising’, is de tagline van Promising Young Woman, een film over wraak op vervelende mannen, geschreven en geregisseerd door Emerald Fennell (de jonge Camilla Parker Bowles in The Crown en showrunner van seizoen 2 van Killing Eve). En dat was het ook, promising. Toen ik de trailer ergens vorig jaar zag wreef ik gulzig in m’n handen: hmmm, Carey Mulligan die wraak gaat nemen op nare, grensoverschrijdende kerels die hun kolenschoppen niet thuis kunnen houden, waaronder die gast uit The O.C. – sign me up!

Maar ja, promising dus. Ik had (uit ervaring!) kunnen weten dat trailers flink misleidend kunnen zijn, en ook dat een stel ‘veelbelovende namen’ op de poster geen reet zeggen over hoe een film uiteindelijk bevalt. Zit ik hier dan gewoon een zure recensie te tikken? Dit is toch een column, lieve Carmen? Ja, ik weet het, maar dit moet me van het hart: Promising Young Woman is smerige Oscar-fluff die schreeuwt: ‘rape culture is heel slecht, kijk ons ‘m eens op de vingers tikken met een roze veertje’. Onder het mom van ‘we moeten iets met #MeToo en vrouwen die lastig worden gevallen door vervelende mannen, dat scoort lekker’ is er een schizofreen broddelwerkje uitgeramd. Hier zou ik me als vrouw dus in moeten… vinden?

Het ligt er te dik bovenop. We get it, wraak nemen op mannen omdat je beste vriendin ooit werd verkracht is fun. Maar de film is een slappe, minne versie van wat ik had willen zien. Het begint sterk, je neemt de hele suikerspinesthetiek voor lief en wacht likkebaardend tot Mulligan alle stoute mannen aanpakt. Dat doet ze, een heel klein beetje. Maar dan volgt een tergend langzaam, niksnutterig middenstuk waarin we opeens ongeduldig moeten kijken naar een saaie romance, nota bene met een vriend van haar vijanden.

Ik als feministe dacht alleen maar: waarom gaat deze film niet verder?’ Waarom niet dieper ingaan op de pick-me-girls in het verhaal, die bijna even schuldig zijn? Of het boys-will-be-boys-gesus, dat wel wordt uitgelicht maar niet wordt aangepakt? Of de psychische trauma’s die het gevolg zijn van de verkrachtingscultuur; vertel me méér over wat er gebeurt wanneer iemand zelfmoord pleegt na zo’n aanval. Allemaal onderwerpen die een film op hadden kunnen leveren die zo sterk was als de trailer me probeerde wijs te maken.

En dan dát einde. Niet verder lezen als je ‘m nog wil kijken (Amazon Prime), want ik ga een spoiler geven. Is het echt winst als de vrouw weer eens het loodje legt om de daders een tijdelijk, slap lesje te leren? Is dit waar we om juichen? Het bevestigt vooral dat cancel culture niet bestaat voor witte mannen: een kleine pets op de vingers met een zuurstokroze veer, misschien even wat klusjes afzeggen, en over twee jaar zijn ze weer helemaal het mannetje. Als het succes van Promising Young Woman iets duidelijk maakt, is het dat we smachten naar een échte modern-feministische film die wél een statement durft te maken over dit onderwerp. Als je daar niet op kan wachten en toch iets wil kijken dat aanschurkt tegen dit thema, ga dan alsjeblieft voor The Assistant.