Freeze Frame #3

Regisseur Shady El-Hamus (De libi) brengt maandelijks een ode aan een bijzondere filmscène. Deze keer: een hand op een voet in Lost in Translation.

Tokio. Nacht. Het gedempte geluid van de anonieme stad in de verte. Twee vreemdelingen op bed in een hotelkamer. Kleren aan. Samen, omdat ze allebei niet konden slapen. Zij is jong. Hij wat ouder. Vanaf het moment dat ze elkaar eerder die week zagen, zien ze elkaar. Zij is er met haar man, een hippe fotograaf die alleen maar aan het werk is en haar niet ziet staan. Hij is een bekend acteur die tegenwoordig alleen nog leeft van commercials en hier een lokale whisky promoot. Zij weet nog niet goed wie ze is of waar ze hoort. Hij weet wie hij is, maar niet hoeveel hij nog van het leven wil. Zij is net getrouwd en twijfelt nu al. Hij twijfelt al jaren, maar weet inmiddels dat dat bij het leven hoort.

We zien ze van boven. Kwetsbaar zijn ze, zoals ze daar samen liggen. “Wordt het makkelijker?”, vraagt ze hem. Het leven, bedoelt ze. “Nee”, zegt hij. Maar dan, zichzelf verbeterend: “Ja, toch wel, want hoe meer je weet wie je bent en wat je wil, hoe minder je je van de wijs laat brengen.” Ze zucht en draait zich op haar zij, dichter naar hem toe. “En het huwelijk”, vraagt ze. “Wordt dat makkelijker?”

Het geruis van verkeer in de verte. Hij staart naar het plafond en zoekt naar woorden. “Dat is lastiger”, zegt hij, om dan met een zwaardere stem te vervolgen: “We used to have a lot of fun.”

Ze kletsen nog wat en dan vallen haar ogen langzaam dicht. Hij ziet het en blijft even hangen in de stilte van het moment. Dan, heel traag en met uitgemeten precisie, legt hij zijn hand op haar voet. Haar ogen blijven gesloten. Het is doodstil. Een klein, maar overdonderend groots gebaar.

Een sfeervol portret wilde Sofia Coppola maken, geïnspireerd door regisseurs als Fellini en Godard, over een romantische melancholie. Ze herkende het talent van de jonge Scarlett Johansson en met de hulp van familievriend Wes Anderson strikte ze Bill Murray. Als een soort veredelde studentenfilm draaiden ze Lost in Translation (2003) een paar weken in Tokio met minimale middelen. Het script, nog geen tachtig pagina’s dik en daarmee erg summier voor een speelfilm, moet niet meer dan een blauwdruk geweest zijn, want tijdens het filmen kwam het geheel pas echt tot leven. Wat heerlijk moet het voor Sofia Coppola zijn geweest toen ze besefte dat de elementen die ze bij elkaar gebracht had, begonnen op te tellen, en ze steeds meer kadootjes kreeg – momenten die je niet van tevoren bedenkt maar die, als alles klopt, magischerwijs ontstaan.

’s Nachts, in die hotelkamer in Tokio, kijkend naar die twee op bed, kreeg ze zo’n kadootje. Toen de scène eigenlijk al voorbij was, moest het mooiste nog komen. Heel traag en met uitgemeten precisie legde Bill zijn hand op Scarletts voet. Sofia zag het, hield haar adem in, en wist dat het goed zat.