Focus: Roffa Mon Amour 2024

Van 14 t/m 25 augustus vertoont het Roffa Mon Amour Open Air Film Festival op het terrein van kunstinstelling Brutus films uit de wereldcinema. Ze hebben als gemene deler dat ze over jongeren gaan die tegen de stroom in lopen. Ook is er livemuziek en zijn er film talks.

De twaalfde editie van Roffa Mon Amour opent met Didi (Sean Wang, 2024), een in 2008 in Amerika spelende coming-of-age over een Taiwanees-Amerikaanse tiener die in de echte en online-wereld worstelt met gevoelens van onzekerheid, spanning en kwetsbaarheid.

Dat klinkt misschien bekend, maar regisseur Wang heeft er iets bijzonders van gemaakt. Een recensent van de Britse krant The Guardian noemde de film, die de publieksprijs op het Sundance Film Festival won, “een van de beste, meest vlekkeloze films die ik gezien heb over de ervaring van online opgroeien”.

Een deel van de films op het programma zijn in Nederland eerder te zien geweest. Het Canadese Humanist Vampire Too Sensitive to Kill (Ariane Louis-Seize, 2023) voert in een vampierfamilie een rebellerende tiener op die geen bloed wil zuigen. De film “treft een ontwapenende toon, als een soort Young-Adult-stripboek”, oordeelde recensent Kees Driessen in Filmkrant. Vóór de film kan er op het festivalterrein een “bloody diner” worden gegeten.

In het Braziliaanse Levante (Lillah Halla, 2023) wil in Saõ Paulo een zeventienjarige, ongewenst zwangere tiener een abortus, maar stuit ze op een conservatieve actiegroep. Steun krijgt ze van haar vriendengroep, een kleurrijke nonbinair volleybalteam. “Een dynamisch Braziliaans abortusdrama rond een strijdbaar, non-binair volks volleybalteam dat inzet op teamplay om moeilijkheden te overwinnen”, oordeelde Karin Wolfs in Filmkrant.

De Chinese documentaire The Last Year of Darkness (Benjamin Mullinkosson, 2023) volgt in Chegndu het laatste jaar van een club voor jonge queers. De ontmoetingsplek moet plaats maken voor een metrolijn. De film portretteert een aantal jongeren in de club, die zich in het queer-vijandige China moeten zien te handhaven. Dat Roffa Mon Amour de film vertoont is geen toeval, want de organistoren wijzen op “het sluiten van veel queer-vriendelijke clubs en plaatsen in Rotterdam in het laatste jaar.”

In het Servische 78 Days (Emilija Gašić, 2024) ontvluchten drie zussen de harde werkelijkheid van de Navo-bombardementen op Servië in 1999 door elkaar in het alledaagse leven te filmen. De film oogt met home movies als een documentaire, maar is in werkelijkheid een speelfilm.

In het op Madagascar spelende Disco Afrika: A Malagasy Story (Luck Razanajaona, 2023) merkt een twintigjarige jongen dat op Madagascar geen plaats is voor mooie toekomstdromen, omdat het eiland in de greep is van corruptie. Het zet hem voor keuze om ook een moreel moeras in te lopen of trouw te blijven aan morele principes en politiek actief te worden. Voorafgaand aan de vertoning van de op de Berlinale in het 14plus programma bekroonde film is er een korte lezing over het in Nederland populaire pan-Afrikaanse muziekgenre en hoe dat in Afrikaanse landen wordt ingezet bij protesten tegen corrupte regeringen.

Vier oudere films zijn het Libanese Caramel (Nadine Lebaki, 2007), waarin vrouwen in een kapsalon over sociale taboe-onderwerpen praten, de satirische romcom But I’m a Cheerleader (Jamie Babbit, 1999), waarin een jonge lesbische vrouw door haar ouders naar een ‘genezingskamp’ wordt gestuurd, Battle royale (Kinji Fukasaku, 2000), de klassieker over studenten die elkaar op een eilandje op leven en dood te lijf gaan, en The African Desperate (Martine Syms, 2022), een satire over de gevestigde witte kunstwereld, gezien vanuit het perspectief van een van de kunstacademie afgestudeerde jonge zwarte vrouw. Vóór vertoning van But I’m a Cheerleader organiseert de groep Queer Rotterdam in kleine groepjes ongedwongen discussies over het leven als queer. Het doel is het uitwisselen van ervaringen, maar ook het maken van nieuwe kennissen en vrienden.

Op het programma staat ook een cinema concert: Betonkust en Dim Garden presenteren een live elektronische score bij een selectie korte films van het festival Go Short.

Tenslotte, filmfestivals en filmtheaters zwijgen voornamelijk over de genocide in Gaza, maar Roffa Mon Amour besteedt er aandacht aan. Onder het motto ‘Solidariteit met Palestina’ vertoont het festival Voyage à Gaza (Piero Usberti, 2018). De documentaire doet verslag van een rondreis van Usberti in 2018 door Gaza. De film toont toekomstloze jongeren die in het dagelijks leven geconfronteerd worden met Israëlische repressie en geweld. Voorafgaand aan de vertoning is de korte film The Battle of Empty Stomachs (Diana Al-Halabi, 2024) te zien. De documentaire toont Palestijnen en asielzoekers die in hongerstaking een laatste redmiddel zien in het afdwingen van een menswaardige behandeling. Naast deze twee films is er een gesprek tussen regisseur Shariff Nasr (El houb) en Ingrid Rollema van Hope Foundation, een stichting die zich inzet voor kinderen in conflict- en oorlogsgebieden. Ook is Amnesty International op die avond met een stand aanwezig.

Roffa Mon Amour Open Air Film Festival | 14 t/m 25 augustus 2024 | Brutus, Rotterdam