Humanist Vampire Too Sensitive to Kill

Wat doe je als vampier met zo veel empathie dat je tanden op het moment suprême niet tevoorschijn komen? Dan zoek je iemand die uit zichzelf al dood wil, toont het onweerstaanbare en geestige romcoming­-of-age debuut van Ariane Louis-Seize.

Het is jammer dat in de aangepaste release­titel van deze heerlijke en grappige Canadese romcoming-of-age vampierfilm het woord ‘consent’ is weggevallen. Op het filmfestival van Venetië heette hij nog Vampire humaniste cherche suicidaire consentant (in het Engels: Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person).

‘Consent’ onderstreept de seksuele metafoor van het vampirisme, waarbij in dit geval een ‘humanistische’ vampier zo’n diepe weerzin voelt bij de druk van familie en traditie om onwillige slachtoffers tot bloedens toe te penetreren dat het leidt tot ‘erectie­stoornissen’ – de tanden verschijnen niet op het moment suprême. In plaats daarvan gaat ze op zoek naar iemand die enthousiast instemt met de (kleine) dood.

Ik vermoed dat het geen toeval is dat juist een vrouwelijke regisseur hierbij de cliché vrouw/man-rollen omdraait: hier is het een krachtige vrouw met de fysieke prestatieproblemen en een schutterige jongeman die zich kwetsbaar overgeeft aan de penetratie.

Louis-Seize treft een ontwapenende toon, als een soort Young Adult-stripboek met lichte nineties vibe. Ik vermoedde zelfs even dat de film op een strip gebaseerd was, met z’n heldere mise-en-scène (met vaak strakke kaders, cuts en shots recht van voren), licht karikaturale personages (inclusief de schoolclichés van de Bitch, de Bully en z’n Back-up die de jongeman het leven zuur maken) en economische vertelstijl, die de coole sfeer combineert met flinke vaart in het verhaal.

Maar nee, deze wereld is een eigen creatie van Louis-Seize (met coscenarist Christine Doyon), die naar eigen zeggen een voorkeur heeft voor ‘een zekere vreemdheid’, kleurrijke personages en het volgen van kleine ‘grappige of destabiliserende’ afslagen als die zich bij het schrijven voordoen – wat precies is wat deze film kenmerkt. Waarbij cruciaal is dat binnen deze karikaturale uitvergroting alle personages psychologisch en emotioneel serieus worden genomen. Inclusief de gevoelens en ideeën van de suïcidale jongeman.

Het is een wereld die uiteindelijk vooral gemaakt lijkt voor de geweldige hoofdrolspeler Sara Montpetit (ook al zo markant in Falcon Lake, 2022), die met haar zwijgzame verschijning en lange donkere haren die overlopen in haar zwarte kleding doet denken aan de hoofdpersoon in chador van Ana Lily Amirpours A Girl Walks Home Alone at Night (een erkende inspiratiebron van Louis-­Seize) – ook al een vrouwelijke vampier van een debuterende vrouwelijke regisseur die het horrorgenre gebruikt om issues van feminisme en coming-of-age onderhoudend en sexy te presenteren.

Want, om nog maar even terug te komen bij de originele titel: consent is sexy.