Focus: Latijns-Amerikaanse parels

Om meer over Latijns-Amerika te weten te komen, kun je in een vliegtuig stappen. Een beter idee is misschien om vanaf vandaag tot en met zondag in LantarenVenster te gaan wonen. Daar word je met achttien films op de eerste editie van de Latin American Film Week veel wijzer over het continent.

De term Latijns-Amerikaanse cinema is een even grote abstractie als Europese cinema. Films uit Argentinië hebben evenveel te maken met films uit Suriname als Nederlandse films met Spaanse. Wie dat beseft, zal niet krampachtig op zoek gaan naar overeenkomsten tussen films uit de diverse Latijns-Amerikaanse landen. Dat doen de organisatoren van de Latin American Film Week dan ook niet. Zij houden het bij de algemene constatering dat het in Zuid- en Midden-Amerika ‘zindert van spraakmakende en beeldschone cinema’.

Daar is geen woord van gelogen. Het bewijs levert het programma met achttien films uit Mexico, Suriname, Argentinië, Peru, Guatemala, Chili en Colombia. Sommige films zijn (voor)premières, sommige zijn eerder te zien geweest. Ze lopen uiteen van sprookjesachtige verhalen uit de binnenlanden tot een roadtrip tegen het decor van het Andesgebergte, en van een aanklacht tegen het drugsgeweld in Mexico tot avonturen in Buenos Aires.

We zetten alle films op een rij. Retablo (Alvaro Delgado Aparicio, 2017) is een sfeervol drama uit Peru over familiegeheimen en folklore in een dorpje in het Andesgebergte. Las hijas del fuego (Albertina Carri, 2018) is een polyamoureuze roadtrip van een groep Argentijnse vrouwen die zich wil bevrijden van het patriarchaat. Temblores (Jayro Bustamante, 2019) voert in een gesloten gemeenschap in Guatemala een getrouwde dominee op die als homoseksueel uit de kast komt.

Tarde para morir joven (Dominga Sotomayor, 2018) is een schitterende, subtiele, autobiografisch geïnspireerde terugblik op opgroeien als tiener in een commune net na de val van de Chileense dictator Pinochet. La quietud (Pablo Trapero, 2018) schetst een portret van de bijzondere, onconventionele band tussen twee zussen en het Argentijnse verleden. Rojo (Benjamin Naishtat, 2019) is een in het midden van de dictatoriale jaren zeventig in Argentinië spelende thriller over een advocaat, wiens schijnbaar perfecte leven barsten begint te vertonen na een gewelddadig incident. Tigers Are Not Afraid (Issa Lopéz, 2017) voert in Mexico vijf losgeslagen kinderen op, die verzeild raken in het drugsgeweld.

La cama (Mónica Lairana, 2018) is een relatiedrama over een stel van middelbare leeftijd in hun huis in Buenos Aires op de laatste dag samen vóór hun echtscheiding. Ook Nuestro tiempo (Carlos Reygadas, 2018) richt zich op een koppel, in dit geval op een ranch op het Mexicaanse platteland waar ze in crisis raken als de vrouw verliefd wordt op een paardentrainer. Het andere uiterste zien we in An Unexpected Love (Juan Vera, 2018), een romantische komedie over een gelukkig getrouwd stel dat na vijfentwintig jaar samen de balans van hun leven opmaakt. Botero (Don Millar, 2018) is een poëtische documentaire over de Colombiaanse schilder en beeldhouwer Fernando Botero. Monos (Alejandro Landes, 2018) is een in de Colombiaanse jungle spelende thriller over tienerguerillastrijders.

Speciale aandacht is er zondag 25 augustus voor Suriname met Doculab “8 voor 40” – een documentaireproject ter gelegenheid van veertig jaar Surinaamse onafhankelijkheid. Het doel van dit initiatief is om via het vertellen van eigen documentaire verhalen te stimuleren in Suriname. Te zien zijn drie filmblokken van elk twee films, die gaan over uiteenlopende onderwerpen als rituele tradities, zorgen over klimaatverandering, Surinaamse muziek en het belang van geschiedenisonderwijs.

Latin America Film Week, tot en met 25 augustus in LantarenVenster.