Filmpers – 16 februari 2016

TOKYO SONATA
Kyoshi Kurosawa
Regisseur Kyoshi Kurosawa verdiende zijn sporen met grootsteedse horrorfilms als cure & pulse. In het indringende tokyo sonata ziet hij af van schrikeffecten en bovennatuurlijke elementen. Toch is het door zijn rustige observaties en koele afstandelijkheid een zeer beklemmende film, die de horror van het alledaagse toont. Alle familieleden zien lijdzaam toe hoe hun gezin ontwricht raakt. De angst voor de waarheid verlamt hen, net zoals in een traditionele griezelfilm een monster zijn slachtoffers doet verstijven.
Het Parool/GPD-kranten (Fritz de Jong)

tokyo sonata is niet mis te verstaan in zijn sociale commentaar, maar doet dat prijzenswaardig terloops en niet heroïsch. Kurosawa laat het moderne onbehagen op je af sluipen als een onzichtbaar monster dat zich misschien achter het wapperende gordijn of de deur verschuilt, waarop hij soms onverwacht dreigend inzoomt. Het is dan ook maar de vraag of het happy end dat hij na een reeks bizarre plotwendingen in petto heeft, echt wel eind goed al goed is.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

In de nasleep van het huiselijk geweld en de climax die zich — net als een goed horrorbeeld — vastpint op het netvlies, laat Kurosawa de gezinsleden elk een andere kant op vluchten. De een wordt aangereden, de ander gearresteerd of gegijzeld door een inbreker. Het is wat veel van het goede. Het traag uitgesponnen einde van tokyo sonata zit vol symboliek en prachtige muziek, maar mist de eerdere compacte zeggingskracht.
de Volkskrant (Bor Beekman)

IL DIVO
Paolo Sorrentino
Is het nodig om alles te begrijpen? Welnee, il divo is een spektakel dat ook nog te genieten zou zijn als iedereen zijn teksten in het Italiaans zong. Sorrentino gebruikt beelden uit de kunst- en de filmgeschiedenis en verwijst naar opera’s, het werk van Leonardo da Vinci, spaghettiwesterns en ook voor Coppola (onder meer the godfather) deinst hij niet terug. De soundtrack is een bizarre, maar effectieve mix van bijna liturgische muziek met vreemde poptunes uit de jaren zeventig.
Het Parool/GPD-kranten (Mark Moorman)

Sorrentino is in il divo net zo geëngageerd in zijn streven om de fundamentele misstanden in zijn land aan de kaak te stellen als Garrone in het juist zeer realistische gomorra. Maar hij kiest voor een diametraal tegenovergestelde stijl: van slowmotion tot de door het beeld buitelende letters van de namen van personages en een ritmisch aan elkaar gemonteerde reeks politieke moordaanslagen.
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

Schrijver-regisseur Sorrentino genereert humor uit de stoelendans rond sfinx Andreotti, geholpen door de uitgestreken hoofdrolspeler Toni Servillo. Die droogkomische toon suggereert een geslaagde satire, die echter aan niet-Italianen volstrekt voorbij gaat. Als er na verloop van tijd weer een nieuwe portretreeks wordt geprojecteerd, biedt ook de stijlvolle enscenering geen enkele troost meer.
De Telegraaf (Eric Koch)

WINTERSTILTE
Sonja Wyss
winterstilte is een film die je als verhaal telkens door de vingers glipt, maar die wel je oren doet spitsen voor het kraken van een houten vloer, en de kou van het winterlandschap zachtjes de bioscoopzaal inblaast. Onvergetelijk is het beeld van de moeder die voor haar dochters zit, en een bol wol draait uit de draden die haar kinderen vasthouden; alsof zij de enige is die alle touwtjes in handen heeft. Af en toe vertilt Wyss zich aan de symboliek; de bloedvlek op een wit tafelkleed is net een metafoor te veel.
de Volkskrant (Kevin Toma)

In het witte landschap duiken hertmannen op: donkere gestalten met een gewei op het hoofd. Even later zien we die geweien terug in de lege bedden van de vier maagden. Een Zwitsers volksliedje bezingt een roos. Wyss weet maagdelijkheid, beklemming en seksueel verlangen wonderwel te verbeelden in haar mooie, stille, lichte filmdebuut: de sneeuw dempt en verlamt, maar de fantasie vindt toch haar weg.
Trouw (Jann Ruyters)

Wyss zoekt het in haar film in de kleine dingen waarmee een zekere symboliek wordt gesuggereerd die in sommige gevallen nogal hinderlijk opdringerig is. Het beste onderdeel van winterstilte is de wisselwerking tussen mens en natuur. Wie van sneeuw en bergen houdt, komt helemaal aan zijn trekken, maar de stilte in deze film is wel oorverdovend en daar zal niet iedere kijker van gediend zijn.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

STELLA
Sylvie Verheyde
Juist doordat de film consequent de blik van een loyaal kind volgt, is stella geen verbitterde afrekening met Verheyde’s jeugd; eerder een overwegend liefdevolle terugblik op een afgesloten episode. De jaren zeventig art direction is onberispelijk en met oog voor detail doorgevoerd.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Het contrast tussen de wereld thuis en op school, respectievelijk aan de rand en in het centrum van Parijs, is groot, maar het is voor regisseuse Sylvie Verheyde geen reden om het één beter voor te stellen dan het ander. In de rol van Stella zien we de vorstelijke debuterende Léora Barbara die heel goed kan laten zien dat een beetje rondslenteren en stenen in een rivier gooien, evenzeer bij opgroeien hoort als voor het eerst met blossen op de wangen een tekst van Cocteau lezen.
Trouw (Belinda van de Graaf)

De Franse film stella is een prachtig portret van een meisje dat langzaam haar ouderlijk milieu ontstijgt. De jonge actrice Léora Barbara is fantastisch als Stella. In de scènes in het café blijft de camera op haar ooghoogte om zich beweeglijk in de aangeschoten menigte te begeven. Op school is de cameravoering rustiger en strenger. Dit is immers een voor Stella intimiderende wereld, die ze zich beetje bij beetje eigen moet maken. Pas dan kan ze haar afkomst afschudden.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

CHE PART ONE
Steven Soderbergh
Soderbergh laat zich in che kennen als regisseur die eerder gefascineerd is door proces dan door plot of karakter. Het proces van filmmaken liep in dit geval parallel met de film: che werd in de bossen door Soderbergh geschoten met vederlichte schoudercamera’s. Hij filmt eerder sereen dan hectisch. Benicio Del Toro is een prachtige Che: hij lijkt op hem, deelt zijn zwaarmoedig charisma. Met Del Toro, fan van Che en aanjager van het project, dreigde dweperigheid. Soderberghs afstandelijkheid vormt een effectief tegengif.
NRC Handelsblad (Coen van Zwol)

Che Guevara is voor Soderbergh ‘een man met een ideologie die een geweer pakte’. Maar maakt hem dat interessant? In de twintigste eeuw gingen tienduizenden revolutionairen overal in de wereld de gewapende strijd aan met repressieve regimes. Che Guevara was een van de velen. Hooguit onderscheidde hij zich door meedogenloosheid, want het boegbeeld van universeel vrijheidsverlangen executeerde zonder pardon uit naam van de revolutie honderden politieke tegenstanders. Over zijn obsessie met revolutionaire zuiverheid, die op Cuba tot een nieuwe dictatuur leidde, hadden we graag een film gezien.
Het Parool/GPD-kranten (Jos van der Burg)

Che’s eertijdse waarschuwingen tegen het Amerikaanse kapitalisme hebben niets aan relevantie ingeboet — integendeel. che part one is een bewonderenswaardig eigenzinnige, contemplatieve film waarin het drama ondergeschikt is aan sfeer en impressies. Niets wordt voorgekauwd; de kijker wordt uitgenodigd zelf zijn gedachten te vormen. Door de film nogmaals te zien, bijvoorbeeld, of door Che Guevara’s dagboek ter hand te nemen voordat over twee weken het tweede deel wordt uitgebracht.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)