Zombibi

Zombibi is de eerste Nederlandse zombiekomedie. Groene smurrie en botte grappen.

Dát was lachen vorig jaar, toen producenten René Huybrechtse (Shouf shouf habibi) en Paul Ruven (Gangsterboys) een film aankondigden die Shouf shouf zombibi zou gaan heten.

Die film is er nu, heet kortweg Zombibi en heeft niets te maken met de multiculturele komedie van destijds. De titel is daarmee net zo absurd geworden als vrijwel alle verwikkelingen in Zombibi. Regisseurs Martijn Smits en Erwin van den Eshof (Doodeind, 2006) nemen hun zombies echter wél serieus: het zijn er heel veel, ze zijn hongerig en ze zitten onder de vieze zweren.

Aziz (Yahya Gaier) is een brave kantoorklerk die eindelijk een afspraakje heeft met zijn aantrekkelijke collega Tess. Maar door toedoen van zijn broer, het luidruchtige fuifnummer Mo (Mimoun Ouled Radi), verliest hij zijn baan, raakt hij in gevecht met twee Surinamers (Sergio Hasselbaink en Uriah Arnhem) en belandt hij met hen in een politiecel. Wanneer ze de volgende dag buiten komen, blijkt in Amsterdam de hel losgebroken. Helikopters vliegen af en aan en overal strompelen zombies. Oorzaak? Een Russisch ruimtestation is neergestort, precies op de kantoorflat waar Aziz vroeger werkte. Tess staat op zijn voicemail en smeekt om redding…

Het kluchtige scenario van Tijs van Marle (Spion van Oranje) is een aaneenschakeling van grappen. Mimoun Ouled Radi speelt de mocro-clown; Uriah Arnhem de dikke neger. Zombibi is gemaakt voor twaalf- tot achttienjarigen en dat is te merken ook. Eng wordt het nooit. Smits en Van den Eshof serveren met kinderlijk plezier afgerukte ledematen en uiteenspattende zombiehoofden. De make-up effecten zijn prima.

Zombibi werd in slechts negentien dagen opgenomen. Een paar keer is te merken dat er geen tijd of geld was voor reshoots of dat scènes ontbreken. Dramatisch is Zombibi volstrekt voorspelbaar. Uitgerekend Aziz is het meest fletse personage. Hoofdrolspeler Yahya Gaier geeft als enige de indruk er weinig lol aan te beleven.

Niet terecht want Smits en Van den Eshof slaagden er ondanks alle beperkingen in een redelijk energieke, kleurrijke film te maken. Er zitten een paar gelaagde cameo’s in – Michiel Romeyn als automonteur – maar de leukste is toch de tragikomische Sergio Hasselbaink. Hij heeft de meest macho scène in de film, maar moet die wel meteen bekopen en betaalt ook een prijs voor zijn iets te enthousiaste MC Hammer-imitatie: ‘U Can’t Touch This’. En daar is ie dan toch: een onverwachte schaterlach.