The Impossible

Wat maakten overlevenden van de tsunami acht jaar geleden mee? The Impossible brengt de verschrikkingen dichtbij in een opbeurende film over gezinsliefde.

Hoe ziet een filmmodelgezin eruit? O wat zijn ze gelukkig, de Engelse Henry, een zakenman die in Japan werkt, en zijn vrouw Maria, die na de geboorte van haar drie zoontjes met haar werk als arts is gestopt om zich aan het gezin te wijden. The Impossible ziet dat als nobel en prijzenswaardig. De Spaanse regisseur Juan Antonio Bayona, die we kennen van de gezinshorror El orfanato, zet de besuikerde gezinsidylle zwaar aan, zodat de klap later des te harder aankomt. Dat later is in Thailand, waar het gezin aan de kust de kerstvakantie zal doorbrengen. Is ze niet vergeten thuis het alarm aan te zetten, vraagt Henry aan zijn vrouw, onwetend van de alarmbellen die straks zullen afgaan. Dat ze in Thailand door een misverstand niet het door hen gehuurde appartement op de derde etage in een flat krijgen, maar een bungalow op het strand, is een onverwacht cadeautje: een mooiere plek is er niet. En dan breekt de volgende ochtend de hel los. Een muur van water stormt op de kust af, waar het alles verplettert en met zich mee sleurt. Bij het zwembad op het strand wordt het gezin van Henry en Maria uit elkaar geslagen. Henry spoelt met de twee jongste kinderen de ene richting op, Maria en haar oudste puberzoon Lucas de andere kant. De film maakt de vernietigende kracht van de tsunami zo hevig voelbaar, dat de kijker vreest dat het water ook hem uit zijn stoel zal slaan.
Na de verwoestende vloedgolf blijft de camera lange tijd bij Maria en Lucas en weet de kijker met hen niet of Henry en de andere kinderen nog leven. Die onzekerheid maakt The Impossible bij vlagen aangrijpend voelbaar (met dank aan Naomi Watts en de jonge acteur Tom Holland), maar de film verliest aan dramatische kracht als de kijker uiteindelijk ontdekt hoe het zit. Tegen die tijd begint ook het gehamer op de kracht van familieliefde te irriteren. Er is nog iets: waarom gaat de film eigenlijk over een westers gezin? Waren de slachtoffers van de tsunami niet vooral Aziaten? Uiteindelijk vertelt The Impossible een eenzijdig verhaal over moed en opoffering. Dat bij rampen altijd weer blijkt dat mensen gericht zijn op het redden van zichzelf, ook al gaat dat ten koste van anderen — zelfs als dat geliefden zijn — is geen inzicht dat tot de makers van The Impossible is doorgedrongen. Zij zien in de poel van tsunami-ellende vooral mensen boven zichzelf uitstijgen. The Impossible vertelt geen realistisch verhaal, maar is een morele vertelling over de romantische gezinsideologie. Zelfs de tsunami kan het filmmodelgezin niet vernietigen. Goed nieuws voor iedereen die in de toekomst overvallen wordt door een ramp.

Jos van der Burg