THE GOOD GIRL

In de droefgeestige maar ook grappige independentfilm The good girl spelen Jennifer Aniston (Friends) en Jake Gyllenhaal (Donnie Darko) twee warenhuismedewerkers die dromen van een spannender leven.

Als een onafhankelijke Amerikaanse cineast zijn film situeert in een afgelegen plaatsje, is dat zelden bedoeld om de loftrompet te steken over de geneugten van het plattelandsleven. Vooral sinds David Lynch het gehucht Twin Peaks in de gelijknamige cultserie afschilderde als een open psychiatrische inrichting zie je nog maar zelden een normale dorpsbewoner in een independentfilm. Het archetypische Amerikaanse plattelandstadje met een desolaat tankstation, een ranzig motel en een uit de fifties stammende’ diner’ is vooral een plek die je zo snel mogelijk wilt ontvluchten als je er woont, of om te vermijden als je ergens anders vandaan komt.
In The good girl drijft Miguel Arteta het clichébeeld van het bekrompen Smalltown, USA consequent door. Voor hoofdpersoon Justine is het dorpsbestaan nauwelijks te onderscheiden van een gevangenis. Jaren geleden zette de dertigjarige vrouw haar dromen over studeren, reizen en een spannend leven overboord. Ze trouwde met een weinig ambitieuze huisschilder (John C. Reilly), die zijn avonden steevast op de bank doorbrengt in gezelschap van zijn gestoorde boezemvriend (Tim Blake Nelson) en onder het genot van grote hoeveelheden bier en marihuana.
Het leven met een nietsnut die al jaren te beroerd is om de televisie te repareren is al weinig inspirerend, maar de geestdodende baan die Justine overdag heeft op de make-upafdeling van het plaatselijke warenhuis is helemaal om gek van te worden. De door een bemoeizuchtige manager bestierde winkel baadt in een akelige neongloed die, indien aangetroffen in een penitentiaire inrichting, onmiddellijk aanleiding zou geven tot een klacht bij Amnesty International.

Romanticus
Justine wordt gespeeld door ‘Friends‘-coryfee Jennifer Aniston, die we nog nooit zo ingetogen en zonder sitcom-maniertjes zagen acteren. In haar droefgeestige oogopslag herkennen we onmiddellijk een gedesillusioneerde vrouw die slechts nog vage echo’s durft te koesteren van de verwachtingen die ze ooit van het leven moet hebben gehad. Alles lijkt echter anders te worden door haar ontmoeting met haar jonge collega Holden, een door de van Donnie Darko bekende Jake Gyllenhaal vertolkte romanticus, die zijn voornaam heeft geleend uit zijn favoriete boek ‘The catcher in the rye’.
In de tussen bijtende zelfspot en tragisch schuldbesef balancerende voice-over horen we Justine worstelen met haar morele dilemma’s: ze heeft haar hele leven lang een Goed Meisje willen zijn. Als gevolg van de vlammende relatie met Holden komt haar leven echter steeds meer in het teken te staan van leugens en bedrog. Het is dat Aniston haar ‘girl next door’-uitstraling heeft meegenomen, anders zou je makkelijk een grondige hekel kunnen krijgen aan de moreel losgeslagen Justine.
Net als in Chuck & Buck, de vorige tragikomedie die regisseur Miguel Arteta afleverde in samenwerking met scenarist en acteur Mike White, overheerst in The good girl de verbazing over de teloorgang van die goede oude Amerikaanse Droom. Arteta en White slaan echter niet de moreel verontwaardigde toon aan van bijvoorbeeld Arthur Millers klassieke ‘Death of a salesman’. De filmmakers zijn niet boos omdat de belofte van een leven vol kansen en mogelijkheden niet uit blijkt te komen. Ze lijken zich er slechts over te verwonderen dat mensen als Justine zich al die tijd aan de waanbeelden van de Amerikaanse Droom hebben willen vastklampen.

Fritz de Jong