THE BRAVE ONE

De lijn tussen zelfverdediging en eigenrichting blijkt smal te zijn in dit sterk geacteerde misdaaddrama, dat uiteindelijk toch kool en geit probeert te sparen.

"Trilde je hand?" Een radiomaakster, gespecialiseerd in stadsimpressies en verhalen die ze bijeensprokkelt op haar omzwervingen door New York, stelt die vraag aan een rechercheur die toegeeft wel eens op iemand te hebben geschoten. Nee, zijn hand trilde niet. "Want je stond aan de goede kant."
Ze heeft die vraag niet zomaar gesteld. Want zij heeft onlangs ook iemand doodgeschoten. En, zoals ze met verbazing had vastgesteld, zonder dat ze trilde. Staat zij ook aan de goede kant?
In the brave one speelt Jodie Foster die vrouw die na een gruwelijke gebeurtenis — haar vriend is omgekomen bij een overval die ze zelf ternauwernood heeft overleefd — in opstand komt tegen haar angst en een pistool aanschaft. Het wapen komt al snel uitstekend van pas, eerst om het schorremorrie uit te schakelen dat je zomaar in een winkel of de metro naar het leven kan staan, later bij de koelbloedige redding van een hoertje. Ze gaat zelfs een stap verder. Ze rekent af met een machtige en ongrijpbare crimineel waar de inmiddels bevriende rechercheur (sympathieke rol van Terrence Howard) vergeefs achteraan zit. Maar daarmee heeft ze nog steeds zichzelf niet gewroken.

Geladen
De rol is Foster op het lijf geschreven, al was het alleen maar omdat je het verhaal bijna als een vervolg kan zien op taxi driver, waarin ze wereldfaam verwierf als het kindhoertje dat Robert De Niro inspireerde tot zijn bloedige schoonmaak. the brave one verwijst niet alleen naar die klassieker, maar ook naar de angst na de 11 september-aanslagen en naar het geweld in Irak. Het is een misdaaddrama dat een metafoor voor deze tijd wil zijn en tot nadenken wil stemmen over het noodlottige verbond tussen angst, wraak en geweld, maar grijpt daarmee iets te hoog.
Op voorspraak van Foster werd de regie toevertrouwd aan de Ier Neil Jordan (the crying game, breakfast on pluto) die bewezen heeft goed uit de voeten te kunnen met rauwe, emotioneel geladen verhalen. In the brave one roept hij een krachtige, geladen sfeer op en durft tot het randje te gaan met een parallelmontage waarin hij de ontluistering van twee gehavende slachtoffers doorsnijdt met hun liefdesspel van kort daarvoor.
Onder zijn leiding krijgen ook de acteurs alle kans om serieus werk van de zaak te maken. Je mag zelfs stellen dat Jordan een film heeft afgeleverd die beter oogt dan het iets te simpele scenario rechtvaardigt. Want is Foster nu een vreemde voor zichzelf geworden door wat haar overkomen is, of door de levens die ze inmiddels zelf op haar geweten heeft? De makers leggen haar wel mooie teksten en overpeinzingen in de mond (iedere dode laat een leegte achter), maar lijken met de gekunstelde ontknoping toch kool en geit te willen sparen. Het is natuurlijk tegen de wet wat ze gedaan heeft en haar oude zelf zal ze niet meer worden, maar ze is aan de goede kant gebleven. Haar hand trilde niet.

Leo Bankersen