RICHTING WEST

Films gaan vaak over Groot Drama, maar richting west portretteert een gewoon vrouwenleven. Wel zo realistisch.

Kent u ook zoveel vrouwen die net als Kate Winslet in titanic hun man met een zinkend schip naar de zeebodem zagen verdwijnen? Of die als Angelina Jolie in a mighty heart te horen krijgen dat hun man vermoord is door terroristen? Of die als Carice van Houten in zwartboek voor hun ogen hun familie met mitrailleurs neergemaaid zien worden? Film en Groot Drama zijn twee handen op één buik. Hoe meer ellende hoe beter. Kom op met die zakdoeken! Als het klopt dat filmdrama en werkelijke ellende communicerende vaten zijn, leven we in een rustig land. In oorlogstijd wil niemand ellende in de bioscoop zien, maar in vredestijd kan het er niet dramatisch genoeg aan toe gaan. Hoe vrediger het dagelijks leven, hoe meer behoefte aan dramatisch bioscoopspektakel. Alledaagse levens komen we zelden tegen in de bioscoop. Ze worden niet interessant gevonden. Soms laat een filmmaker zien dat dat een groot misverstand is. Zoals Hou Hsiao-hsien met le voyage du ballon rouge, waarin een Parisienne de balans zoekt tussen werk, liefde en kind. Het resultaat is spannender dan de film over het eerdergenoemde zinkende schip. De film was voor Nicole van Kilsdonk (johan, hoe overleef ik…?) een belangrijke inspiratiebron voor richting west, dat het leven portretteert van dertiger Claire, die net gescheiden is, een leuk zoontje heeft en als lerares op een dovenschool werkt. Geen sensationeel spannend leven, maar een gewone vrouw die haar weg zoekt in het leven.

Slappeling
richting west volgt Claire een half jaartje, waarbij actrice Susan Visser (gooische vrouwen) de kans krijgt een breed scala aan emoties te tonen. De film toont haar als een nuchtere, met haar kind door het stadsverkeer fietsende moeder, als een enthousiaste juf, als een pechvogel die met haar fiets in een tramrails blijft steken en als een vrouw die het niet treft in de liefde. Als Claire na haar scheiding weer in contact komt met een man is hij anders dan haar ex geen macho, maar een leuke gevoelige man, die meteen pannenkoeken gaat bakken met haar zoontje. De liefdesidylle is te mooi om waar te zijn, want achter de façade schuilt een slappeling met bindingsangst, die weggelopen lijkt uit Astrid Theunissens boek Slappe zakken. Terwijl de liefde aan Claire voorbij gaat, woont haar ex al weer fijn samen met een nieuwe vrouw. Wat doet ze verkeerd? Claire begint steeds meer aan zichzelf te twijfelen. Kijkend vanuit haar bovenwoning op de mensen op straat doemen zinloze vragen op. Zijn de mensen beneden wel gelukkig? Leiden zij avontuurlijke levens? Eenzaamheid en melancholie hebben Claire stevig in hun greep, maar Van Kilsdonk weerstaat de verleiding van Groot Drama. Het komt vast goed met Claire, die ondanks alle barrières de indruk wekt dat haar veerkracht en vitaliteit groter zijn dan haar gedeprimeerdheid. richting west kan gemakkelijk worden afgedaan als kabbelcinema, maar dat is ten onrechte. Toegegeven: de film mist de brille van le voyage du ballon rouge, maar wie zich een beetje inspant, ziet een subtiele, herkenbare film over het gehannes in het alledaagse leven.

Jos van der Burg