Live Flesh

Heeft Pedro Almodóvar met Live Flesh eindelijk een volwassen film gemaakt? Het lijkt erop dat het eeuwige enfant terrible van de Spaanse film — inmiddels de middelbare leeftijd gepasseerd — een gematigder richting inslaat. Maar schijn kan bedriegen. Live Flesh oogt minder spectaculair dan zijn voorgangers, maar blijft een echte Almodóvar. Gelukkig maar.

Na Antonio Banderas stuurt Pedro Almodóvar een nieuw mannelijk sekssymbool de wereld in: Liberto Rabal, de jonge hoofdrolspeler uit Live Flesh (Carne trémula). Voorzien van alle benodigde attributen, zoals daar zijn een indrukwekkende kaaklijn, diepbruine ogen met een broeierige blik en een gespierd lichaam, lijkt Rabal de rol van latin heartthrob moeiteloos van Banderas over te kunnen nemen.

Met iedere nieuwe film krijgt Almodóvar het voor elkaar: weer trekt hij een nieuw blik oogverblindende acteurs en actrices open. Niet dat Francesca Neri, Angela Molina en Javier Bardem, de andere sterren in Live Flesh, originele vondsten zijn. Javier Bardem is momenteel de meest populaire acteur van Spanje, een positie die hij onafhankelijk van Almodóvar veroverde. Maar Almodóvar weet zijn hoofdrolspelers zo in beeld te brengen dat het lijkt alsof ze voor zijn films geboren zijn.

De regisseur van onder andere Atame!, High Heels en Kika is vaak beschuldigd van mooie, maar lege plaatjesmakerij. Hij heeft dan ook een bijzonder talent voor het verzorgen van esthetisch plezier. Zijn seksscènes zijn bijvoorbeeld onovertroffen: explicieter dan Hollywood-films ooit kunnen zijn, maar tegelijkertijd vooral aangenaam om naar te kijken. Geen rauwe, zwetende seks, maar prachtige lichamen in innige omstrengelingen, die zelfs niet schokkend willen worden wanneer er sprake is van verkrachting of sadomasochisme.

Die laatste varianten ontbreken overigens in Live Flesh, waar men toch voornamelijk rechttoe rechtaan op en neer gaat. De film is in zijn geheel minder exuberant en hysterisch dan bijvoorbeeld Kika. De vraag dringt zich zelfs op of Almodóvar, immer bestempeld als enfant terrible van de Spaanse film, op zijn 46ste toch nog volwassen is geworden.

Paralympics
Liberto Rabal speelt Victor Plaza, die aan het begin van Live Flesh ter wereld komt in een Madrileense bus. Het is december 1970 en het zijn donkere dagen voor Spanje. Niet alleen vanwege de winter, maar vooral dankzij het ijskoude bewind van dictator Franco, die zojuist de noodtoestand heeft afgekondigd. Twintig jaar later ziet Madrid er heel anders uit. De straten zijn druk bevolkt met mensen, vrij om te gaan en staan waar ze willen, op zoek naar vervulling en plezier. Victor Plaza weet nog niet precies waar hij het zoeken moet. Hij heeft zijn eerste seksuele ervaring beleefd met een prostituée in een nachtclub, en denkt meteen met de liefde van zijn leven te maken te hebben. Wanneer hij haar opzoekt, weet zij niet eens meer wie hij is. Elena (Francesca Neri) is een rijke, verveelde diplomatendochter, die haar toevlucht zoekt in drugs. Opgefokt omdat ze wacht op haar dealer die maar niet verschijnt, bedreigt ze Victor met een pistool.

Het noodlot slaat toe: twee gewapende agenten dringen het huis binnen en bij een chaotische vechtpartij belandt een kogel in de ruggengraat van agent David (Javier Bardem), die de rest van zijn leven in een rolstoel zal moeten doorbrengen. Victor wordt veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf. Terwijl Victor zich in de cel onledig houdt met het bestuderen van de bijbel en de Bulgaarse taal, legt David zich toe op rolstoelbasketbal. Tijdens de Paralympics van 1992 in Barcelona wint hij met zijn team de bronzen medaille. Victor volgt op de televisie de verrichtingen van het basketbalteam en ziet tot zijn ontzetting dat Elena de vrouw is achter het succes van David. Verteerd door schuldgevoelens is zij weer op het rechte pad beland. Niet alleen verzorgt ze de verlamde David, ze heeft ook een dagverblijf opgezet voor misdeelde kinderen.

Wanneer Victor ontslagen wordt uit de gevangenis, is hij nog steeds geobsedeerd door Elena. Hij begint echter een affaire met Clara, de vrouw van Sancho, de oudere collega van David die destijds ook bij het schietincident aanwezig was. Wat volgt is een aaneenschakeling van gecompliceerde verwikkelingen tussen de vijf personages.

Sensuele wereld
Almodóvar bedacht het scenario dit keer niet helemaal zelf, maar baseerde zich op een roman van misdaadschrijfster Ruth Rendell. Cameraman Affonso Beato zette het geheel in een wonderbaarlijk gloedvol winters licht — de film werd opgenomen tijdens de warmste winter uit de Spaanse geschiedenis. Live flesh mist de krankzinnige ondertoon van zijn vorige films, maar is toch onmiskenbaar een echte Almodóvar.

De personages, hoe gevoelvol gespeeld ook, blijven karikaturen die nauwelijks greep hebben op hetgeen ze meemaken. Het pleidooi voor vrijheid en democratie aan het einde van de film komt uit de lucht vallen als een viergangendiner na een smakelijk toetje. Dit zijn geenszins negatief bedoelde kwalificaties, want Almodóvar moet gewoon Almodóvar-films blijven maken als deze, waarin mooie verdoolde zielen onwaarschijnlijke avonturen beleven en de kijker tijdelijk ontvoerd wordt naar een sensuele, gestileerde wereld waarin alles mogelijk is. Mocht Almodóvar ooit werkelijk volwassen worden, laat hij dan het kindse in zichzelf behouden.