LEATHERHEADS

Na confessions of a dangerous mind en good night, and good luck. is George Clooney’s derde regieklus leatherheads de minst geslaagde. Deze keer wordt hij als footballspeler verliefd op keffende journalist en pseudo-vamp Renée Zellweger.

leatherheads moet een eerbetoon zijn aan de Amerikaanse screwball-comedy uit de jaren dertig. Dat betekent snelle dialogen met verantwoord bijtende humor, sympathieke arme mensen die sluwe rijke mensen te slim af zijn — misschien als uitlaatklep voor opgekropte frustraties tijdens de Depressie — mahoniehouten hotellobby’s gevuld met flamboyante avondjurken, een sterrencast en bovenal een ‘battle of the sexes’.
Het is midden jaren twintig en anders dan het razend populaire ‘college football’ is het ‘professional football’ een lachertje. Daar staat tegenover dat de sport nog wel lekker ruig en zorgeloos is. Maar omdat het gebrek aan investeerders de professionele teams definitief dreigt om te leggen, besluit de vrolijk tackelende Dodge Connolly (George Clooney) tot iets nieuws. Connolly koopt oorlogsheld en sportwonder Carter Rutherford (John Krasinski) weg uit de collegefootball-competitie. Het probleem echter is dat Carters heldenverhalen een beetje stinken en dat maakt dat hij achtervolgd wordt door de keffende journalist en pseudo-vamp Lexie Littleton (Renée Zellweger). Enfin, zowel Dodge als Carter worden verliefd op Lexie, Carter dreigt na wat heisa voor een concurrerend team te gaan spelen en hoewel net begonnen moet ineens vanuit Washington het hele ‘professional football’ op de helling.

Halfzacht
Dat laatste leidt tot een heleboel oppervlakkig geneuzel over de desastreuze invloed van regels. Die halen namelijk alle spontaniteit en blessures en dus alle lol uit het spel, wordt ons nogal vaak voorgehouden. Waar één keer noemen voldoende was geweest, wordt de kijker nu een keer of tien vergast op het libertaire gedachtegoed van de aanwezige middenstanders, het uitgeblust journaille, en de niet onverdeeld intelligente spelers van Connolly’s team. George, een beetje minder was ook goed geweest.
Een formulefilm hoeft nog geen formulewerk te zijn. Tussen Clooney en Zellweger bestaat geen chemie terwijl dat toch een van de twee hoofdlijnen van de film is. Mevrouw Zellweger is overgewaardeerd en kan beter met dagboeken en poëziealbums gaan knutselen. En meneer Clooney had zichzelf niet zo serieus moeten nemen. Dat doet hij buiten het scherm ook niet. Nu lijkt het alsof vooraf contractueel is vastgelegd dat de grappen niet ten koste van zijn charmes mogen gaan. Tuurlijk, hij krijgt een paar klappen, hij wordt een beetje geplaagd en hij dreigt het meisje mis te lopen. Maar het is allemaal ter meerdere eer en glorie van de acteur met de dansende wenkbrauwen. En die ongenaakbaarheid gaat ten koste van de film.
leatherheads probeert het allemaal af te werken in een script dat plichtmatig alle screwball-ingrediënten bevat maar dat nergens van de grond komt. Het is een aardige film — in de meest dodelijke betekenis van het woord — maar hij swingt niet. Dat de grande finale van de laatste tien minuten — niet helemaal onverwacht een sportwedstrijd — gewoon geschrapt had mogen worden, geeft ook al aan dat de spanningsboog al ver voor het eind is ingezakt.

Ronald Rovers