LA BUENA VIDA

Andrés Wood bewijst een smaakvol tapisserie te kunnen weven met fragmenten uit het gewone bestaan, maar la buena vida voelt wel heel bekend.

De Chileense regisseur die eerder (festival)succes had met machuca (2004) en la fiebre del loco (2001) volgt in la buena vida (‘het goede leven’) het bestaan van drie mensen in Santiago, Chili. Soms kruisen hun paden elkaar, meestal niet.
Edmundo (Roberto Farías) is een kapper die bij de bank om een lening komt vragen. Bankmedewerkster Esmeralda (Manuela Oyarzún) valt als een blok voor de charmeur, ook al toont hij zich in alles een onvolwassen vent. Hij heeft een brief van de begraafplaats achterovergedrukt, waarin te lezen valt dat er rekeningen betaald moeten worden als de familie niet wil dat het graf van vader wordt geruimd.
Teresa (Aline Küppenheim) werkt ondertussen in een medisch centrum en geeft de prostituees van de stad voorlichting over condoomgebruik. Teresa is gescheiden, komt er achter dat haar dochter Paula zwanger is en ontdekt bovendien dat uitgerekend haar ex-man de hoeren bezoekt die zij voorlicht.
En in weer een ander deel van Santiago doet de getalenteerde klarinettist Mario Cortez (Eduardo Paxeco) auditie. Helaas gaat de positie in het philharmonisch orkest naar een oude rot in het vak. Mario meldt zich dus maar voor de politiekapel. Maar de afwijzing vreet aan hem: hij heeft hiervoor immers een mooie liefde in Europa opgegeven. De foto in de klarinetkist herinnert nog aan haar.

Hoeren
Er is zelfs nog een vierde personage in la buena vida, al scharrelt zij nogal onopvallend door het verhaal. Edmundo treft de jonge straatprostituee wanneer ze in dezelfde bus stappen. Teresa neemt de drugsverslaafde vrouw in bescherming tegen de andere hoeren. Mario vindt haar later die nacht, kort nadat hij zijn geliefde klarinet is kwijtgeraakt.
La buena vida is ook de titel van het boek waaraan de dochter van Teresa schrijft. Het is een bekende, een beetje belegen scenariotruc om een extra laagje te geven aan een filmtitel die toch al weinig te raden overlaat. la buena vida wil een film zijn over gewone mensen die, ondanks hun onderlinge verschillen, dat ene met elkaar delen: mens te zijn, met alle bijkomende voor- en tegenspoed. Er is nooit een teveel aan dit soort kleine menselijke verhalen, maar erg verrassend is het natuurlijk niet. Andrés Wood heeft zich duidelijk laten inspireren door de films van Alejandro González Iñárritu (babel, 21 grams) en de scenario’s van Guillermo Arriaga (vrijwel gelijktijdig in de bioscoop met the burning plain), maar zijn rondgang onder de mensen mist richting of drama. Er wordt goed geacteerd en geregisseerd in la buena vida en de personages zijn mooi en gedetailleerd uitgewerkt, maar geen van hen verschaft de film een emotioneel zwaartepunt. Je zwerft als kijker een beetje mee: van de een naar de ander, van het willekeurige startpunt tot het open einde. Je zou willen dat Wood het goede leven met wat meer passie bracht.

Barend de Voogd