The Burning Plain

Fijne ingrediënten maken nog geen exquise gerecht, bewijst Guillermo Arriaga’s The Burning Plain. En welk personage blijft in godsnaam onverschillig wanneer een gedouchte Charlize Theron in subtiel openhangende peignoir voor hem staat?

Toen Alejandro Gonzáles Iñárritu na Amores perros, 21 Grams en Babel overladen werd met prijzen en applaus, stond scenarist Guillermo Arriaga beteuterd in de coulissen. Hij had verdorie alles verzonnen en geschreven op die zolderkamer dus waarom kreeg hij niet alle aandacht?

Na de zeven Oscar-nominaties voor Babel kon hij zich niet langer inhouden en riep als een klein kind tegen de pers dat hij alles zelf had geschreven, ondanks dat Iñárritu ook als schrijver bij de credits stond vermeld. En dat hij zou terugkomen with a vengeance door zijn eigen film te regisseren. Ik stel me voor dat hij zich toen subiet omdraaide, zijn cape meezwierend over zijn schouders en bulderend het podium verliet.

Goed, dat was begin 2007. Guillermo Arriaga is nu inderdaad terug met zijn eigen film maar niet bepaald with a vengeance. Voor Iñárritu schrijft hij niet meer.

The Burning Plain heeft alles wat Amores perros, 21 Grams en Babel groot maakte, hoewel er na Babel ook al stemmen opgingen dat de film meer van hetzelfde was en de sprankeling van die twee eerdere films begon te verliezen. Er is de gefragmenteerde manier van vertellen waarbij meerdere verhaallijnen langzaam in elkaar grijpen en het drama zich gestaag ontvouwt, en er zijn de wanhopige en beschadigde personages op zoek naar verlossing. Waarbij – als het goed is – een besef van universele kwetsbaarheid en de samenhang der dingen komt bovendrijven.

Gasfles
Het grote gevaar bij zo’n scenario is dat de film te schematisch wordt, dus dat de constructie het drama gaat overheersen. En dat is precies wat hier gebeurt. Kim Basinger heeft in het zuiden van de VS tegen de zin van haar dochter een verhouding met een sympathieke Mexicaan (Joaquin de Almeida). Een stuk noordelijker neukt Charlize Theron alles wat los en vast zit om haar evidente gevoel van leegte te verdringen. En ergens tussendoor stort aan de Mexicaanse kant van de grens een sproeivliegtuig neer en stuurt de gewonde piloot zijn dochter met een speciale opdracht naar de VS. En is dat wel veilig, die gasflessen zo dicht bij die trailer?

Het gaat te ver om The Burning Plain mislukt te noemen, want er zullen zeker kijkers zijn die geraakt worden door dit groepje mensen dat slachtoffer wordt van destructieve krachten buiten hun gezichtsveld. Maar voor anderen zijn dit te ordelijk geconstrueerde drama’s waarin de echte vonk ver te zoeken is. De gebeurtenis die alle levens met terugwerkende kracht en tot ver in de toekomst zal tekenen is bovendien een overduidelijk plotmechanisme. Het onbestemde gevoel van tragiek dat Iñárritu’s films boven het storyboard deed uitstijgen en zijn ontwapenende kracht gaf, ontbreekt hier. Arriaga bewijst ongewild dat goede films altijd meer zijn dan de som der delen.