Kings

Na het alom geprezen debuut Mustang vertrok Deniz Gamze Ergüven naar Hollywood en maakte Kings, met Halle Berry en Daniel Craig.

De Turks-Franse regisseur Deniz Gamze Ergüven werd alom geprezen voor haar waanzinnige debuut Mustang en mocht vervolgens rechtstreeks naar Hollywood. Waar ze na uitgebreide research Kings maakte, de film waar ze voor haar uiteindelijke debuut al aan was begonnen te schrijven. Het werd een film die zich nog het beste laat omschrijven als: een retro vroege-jaren-negentigfilm die met terugwerkende kracht de rellen in Los Angeles beschouwt.

Ergüven zet Halle Berry neer als de bloedmooie, norsige Millie tegenover een ietwat clichématige Daniel Craig die als de verdwaalde schrijver Obie tegenover haar en haar Peter Pan-achtige gezin woont. Wie wil weten hoeveel kinderen Millie heeft, moet heel goed tellen: het zijn er acht. Want Millie’s kleine hart zit propvol moederliefde voor elk wulpje dat ze geadopteerd heeft.

In het bijeengeraapte gezin zijn aardig wat monden die gevuld moeten worden. Soms gaat dat wat moeilijker dan anders en Millie kan het amper aan. Als de kinderen weer eens in de tuin rondhangen, hangt de overbuurman dan ook regelmatig uit het raam en soms gooit hij met zijn huisraad, om te schreeuwen dat het niet langer kan zo. En terwijl hij dat roept over de chaos die tegenover hem woont, barst de chaos los in Los Angeles.

Gevoelloos
Op de achtergrond van de levens waar Kings op inzoomt, vindt het proces plaats tegen de agenten die Rodney King in 1992 mishandelden. Dat was de katalysator voor rellen in de stad. Dat die rellen er waren, begrijpen we wel, door de tijd waarin de film zich afspeelt en de gebeurtenissen waarin de personages belanden. Maar Ergüven voegt daar nog een laag aan toe door die rellen ook nog eens als archiefmateriaal vanuit een nieuwshelikopter toe te voegen. Helaas. Dat blijft de hele film lang zo: helikoptershots die je steeds weer roepen ‘Hallo, deze film speelt zich af tijdens de beroemde LA Riots van 1992.’ Die intermezzo’s gaan irriteren en halen je uit een verhaal dat er weliswaar prachtig uitziet, let ook op de mooie klassieke shots met lekker wit tegenlicht door de ramen, maar waar je alleen maar vanaf een vervelende afstand naar mag kijken.

De constructie van het verhaal houdt je bij de mensen vandaan. De personages lijken constant overstuur. En als de film dan via een aaneenschakeling van ellende opbouwt naar een dramatisch dieptepunt, voel je al lang niets meer. Want het spel kan niet nog groter. Met deze acteurs, dit verhaal, deze sfeer en beelden zou je denken dat het net iets beter kan allemaal.

Het is ook leuk om te zien wat voor film een regisseur maakt als ze voor het eerst in Amerika mag draaien met topacteurs. Misschien was ze daar zelf ook nog iets te veel mee bezig in plaats een steengoede film te maken zoals ze met Mustang deed.